In de augustuseditie van vorig jaar publiceerde Parbode een onthullend artikel over de handel en wandel van de Nederlandse jurist Franc van Boekhold. In eigen land is hij veroordeeld wegens faillissementsfraude, in Suriname houdt hij zich bezig met zaken waar op zijn minst een luchtje aan lijkt te zitten. Maar hij wast zijn handen in onschuld en eist nu pas een rectificatie.
Franc van Boekhold is een omstreden maar geslepen heerschap. Als bedrijvendokter werd hij door noodlijdende ondernemingen ingehuurd om te redden wat er te redden viel, maar via ingewikkelde constructies plukte hij ze kaal. Het kostte het Openbaar Ministerie in het Nederlandse Zwolle maar liefst vijf jaar onderzoek om hem uiteindelijk door een rechter veroordeeld te krijgen. In eerste instantie werd hij in 2012 veroordeeld tot 28 maanden cel, waarvan zes voorwaardelijk. Afgelopen december werden in hoger beroep slechts twee van de vijf zaken bewezen geacht en werd de straf teruggeschroefd naar vijftien maanden cel, waarvan vijf voorwaardelijk. Overigens had het Hof hem in hoger beroep zeventien maanden willen geven, maar omdat de zaak zich al zo lang voortsleept, heeft hij recht op strafvermindering. Hij heeft tegen de uitspraak cassatie bij de Hoge Raad aangetekend. Maar dat is volgens officier van justitie Wim Bollen van het team Fraude van Functioneel Parket Zwolle ‘wellicht mede ingegeven door de wens om aldus de executie van zijn straf langer uit te stellen’.
In Suriname heeft hij, samen met zakenpartner Ron Kouwenhoven, op twijfelachtige wijze de plantage La Providence in handen gekregen, waarover het bewuste artikel in augustus 2014 vooral ging. De juridische strijd van betrokkenen die vinden dat ze door hem benadeeld zijn, is nog steeds gaande. En de erfgenamen van de inmiddels overleden eigenaresse van één helft van de plantage (Tante Hermina) overwegen via juridische weg aanspraak te maken op het deel dat hen toekomt. Van Boekhold en kornuiten wisten in Nederland onterecht een overlijdensverklaring los te krijgen, waarin Tante Hermina jaren eerder dood werd verklaard, met de aantekening dat er geen nazaten bekend zijn. In werkelijkheid heeft ze tientallen jaren langer geleefd en twee zonen gekregen. Van Boekhold was daar, zoals blijkt uit documenten waarover Parbode beschikt, van op de hoogte. Maar die informatie heeft hij achtergehouden om de plantage helemaal in zijn bezit te kunnen krijgen.
Riooljournalist
Bij de totstandkoming van de bewuste editie is uitgebreid mailverkeer geweest met Van Boekhold. Daarin stelde hij keer op keer dat we het bij het verkeerde eind hadden en de door ons weergegeven feiten niet klopten. Maar wát er niet klopte, wist hij niet te vertellen. De naald van zijn platenspeler bleef vooral hangen bij de woorden ‘riooljournalist’ en ‘slechte journalistiek’. Als we toch tot publicatie over zouden gaan, dan zouden we het wel merken. De augustuseditie verscheen, van de kant van Van Boekhold bleef het vervolgens echter stil. Waarschijnlijk omdat hij geen stok kon vinden om ons mee te slaan.
Maar out of the blue ontving de redactie begin februari toch een mail van hem, waarin hij eiste dat het artikel van de Parbode-website werd verwijderd en in de eerstvolgende papieren editie een rectificatie wordt geplaatst. Want, zo stelde hij, door het arrest in december, waarin hij volgens eigen zeggen ‘grotendeels in het gelijk is gesteld’, zou het artikel zijn achterhaald. Nog afgezien van het feit dat het wat overdreven is dat hij ‘grotendeels’ in het gelijk is gesteld terwijl hij nu vijftien maanden cel aan zijn broek heeft gekregen in plaats van 28 maanden, is zijn motivatie vreemd. Immers, als je verdachte bent in een zaak en voor de rechter moet verschijnen, is het niet meer dan normaal dat media daarover berichten. Word je in hoger beroep tot een lagere straf veroordeeld of zelfs vrijgesproken, dan is dat geen reden om van media te verlangen dat ze gaan rectificeren. Dat zou Van Boekhold als jurist toch zeker moeten weten.
Toch stelt hij in een latere mail: ‘Opmerkelijk is dat alle media in Nederland over zijn gegaan tot rectificatie c.q. verwijderingen van deze onjuiste berichtgeving nadat ik hen had geïnformeerd. Alleen u bent en blijft, klaarblijkelijk welbewust, onwillig’. Onze houding is inderdaad welbewust. Maar we zijn niet de enigen, zoals Van Boekhold bluft. Alleen de redactie van www.mmwb.nl (wat staat voor ‘Mannen Met Witte Boorden’), een website beheerd door vrijwilligers die fraudeurs en oplichters aan de schandpaal nagelen, heeft eerdere berichtgeving over hem verwijderd. Vooral omdat ze geen zin hadden in een mogelijke juridische en kostbare strijd. Van rectificatie was geen sprake. Andere media, zoals het toonaangevende zakenblad Quote, besteedden juist opnieuw aandacht aan Van Boekhold en zijn veroordeling in hoger beroep. Wij hebben nergens een rectificatie kunnen vinden, dus Van Boekhold speelt blufpoker in een poging ons onder druk te zetten.
Portretrecht
In zijn mailtjes doet hij verder een herhaling van zetten: ‘Het artikel wemelt van de feitelijke onjuistheden’, zonder concreet aan te geven wat dan niet zou kloppen. Zoals hij dat ook niet aangaf in de uitgebreide mailwisseling die wij halverwege vorig jaar met hem hadden. Ook maakt hij bezwaar tegen het gebruik van een foto waar hij herkenbaar op staat, in oktober 2013 toevallig gemaakt tijdens een tochtje door de Warappa-kreek. Hij beroept zich daarbij op het Nederlandse Portretrecht. De (Nederlandse) wet is daarover echter duidelijk: als het van belang is en toegevoegde waarde heeft bij een publicatie, dan is het plaatsen van een portret toegestaan en is daar geen toestemming voor nodig van betrokkene.
Als hij vindt dat Parbode onjuist heeft gehandeld, waarom heeft hij dan niet gelijk na het door hem gewraakte artikel in augustus vorig jaar gereageerd? Daarvoor heeft hij een opmerkelijke verklaring: ‘Ik woon in Nederland en dus lees ik nimmer de Parbode en anderzijds heb ik mij mezelf nimmer eerder gegoogled, dat ben ik pas deze week gaan doen en eerst toen zag ik uw artikel en constateerde ik de onjuistheden.’ Dat is ongeloofwaardig, want hij was ervan op de hoogte dat er artikel over hem zou verschijnen. Van Boekhold kennende, heeft hij de bewuste Parbode direct gekocht om te lezen of we iets hadden geschreven waar hij ons op kon pakken.
In een brief aan de Raad voor de Journalistiek in Nederland, die hij dreigde te versturen, geeft hij overigens een andere verklaring over hoe het artikel hem onder ogen kwam. ‘In december 2014 ben ik door mijn ex-echtgenote (Haveman) geattendeerd op het dit artikel hetwelk door de Parbode op het internet was geplaatst. Dit omdat haar naam daar ook in voorkwam’. Voor het feit dat hij niet naar de Surinaamse rechter stapt in een poging zijn gelijk te halen, heeft hij ook een reden: ‘Net zoals u, weet ik inmiddels hoe de rechtsgang in Suriname werkt, dus uw opmerkingen over dat ik in augustus 2014 een rechtszaak had moeten beginnen tegen de Parbode kan ik niet au serieux nemen’. Op één punt heeft Van Boekhold echter wel gelijk: de redactie heeft de plank misgeslagen door in augustus 2014 een foto te plaatsen van een woning aan de Hoefloo 15 in Laren, waarbij werd gesteld dat dit huis van hem is. Van Boekhold heeft ons eigenlijk zelf op het verkeerde been gezet, door zelf te pas en te onpas deze foto op websites en sociale media te plaatsen, waarbij hij zichzelf aanprijst als kundig bedrijvendokter. Waarom hij dat doet, is onduidelijk en een beetje vreemd. Maar eerlijk is eerlijk, wij hadden het wat dat betreft bij het verkeerde eind en zetten dat graag recht.
Wij wilden natuurlijk weten waar hij dan wel woont, ook al omdat op zijn huis door verschillende schuldeisers voor ettelijke miljoenen euro’s beslag is gelegd. En het dus onderdeel is van het hele verhaal. We gingen een kijkje nemen, zodat we een foto van de juiste woning konden plaatsen. Dat zijn we immers aan Van Boekhold wel verplicht.
Herstel
De heer Van Boekhold heeft ons vier jaar na publicatie voor de rechtbank gedaagd. Zijn belangrijkste eisen, zoals het niet mogen vermelden van zijn strafrechtelijke veroordeling, het verwijderen van deze publicaties en dat we nooit meer over hem mogen schrijven, zijn door de rechter afgewezen. Wel wees de rechter op het verschil tussen een faillissementsfraudeur en een oplichter. We schreven op onze website dat hij is veroordeeld voor faillissementsfraude en oplichting. Welnu, dat laatste klopt niet, want Van Boekhold heeft weliswaar tien maanden gezeten, maar dat was voor faillissementsfraude, niet voor oplichting. Oplichten is juridisch gesproken wat anders, wisten we niet. Hebben we gerectificeerd. Ten tweede, over het nog in leven zijn van nazaten van de plantage. Er was een doodverklaring, maar die bleek vals, want er leefden nog twee in de Verenigde Staten. De vraag is of Van Boekhold hiervan wist. Volgens getuigen wel, maar de rechtbank oordeelde dat niet vast is komen te staan dat Van Boekhold en zijn kornuiten hiervan wisten. Ook dit hebben we gerectificeerd. Er loopt trouwens in Suriname nog een proces tussen Paul Bueno de Mesquita en Van Boekhold over dit soort zaken. Hoe het afloopt publiceren we in Parbode.
Nu populair
