Irma de Vries: “Ik kom uit een groot gezin van drie dochters en zes zonen. Elke avond zaten we samen in huis. Zingen of spelletjes spelen. Als wij meerstemmig zongen, klonk dat heel mooi. De nonnen die bij ons om de hoek woonden, vertelden vaak dat ze graag naar ons gezang luisterden. Dat zijn voor mij mooie herinneringen, het bij elkaar zijn.”
Inmiddels is Irma de Vries negentig jaar. Een paar kinderen en kleinkinderen wonen op de naastgelegen percelen en houden dagelijks een oogje in het zeil. “Eigenlijk wonen we praktisch samen in dit huis”, zegt ze met een knipoog. Irma woont nu in Paramaribo, maar groeide op in Nickerie. Haar vader Juriaan Tilon werkte als kapitein voor meneer L.H. Wix. Wix was een rijke Nickeriaan, die alle export van balata in handen had. Helaas overleed Irma’s vader toen ze pas acht jaar was. Haar moeder Johanna kwam er alleen voor te staan. “Mama redde zich met haar werk als modiste. Ze liet me zien hoe belangrijk het is om ervoor te zorgen dat je zelfstandig bent en als vrouw ook een beroep kunt uitoefenen.”
Toen Irma tiener was, begon het ouderlijk huis langzaam leeg te lopen. Het merendeel van de kinderen verhuisde één voor één naar Nederland. Irma bleef in Suriname en ging rond haar zestiende als winkelmedewerkster aan de slag bij Kersten & Co. Daarna meldde ze zich vrijwillig aan bij het Surinaamse Nationaal Leger, waar ze tijdens de Tweede Wereldoorlog in de haven werkte. In die tijd bewaakten militaire havencommandanten de veiligheid in de haven. “Ik was verantwoordelijk voor het aanmelden van aankomende schepen. De gezondheidsdienst deed vervolgens een inspectie op de schepen, en de militaire patrouille voerde de veiligheidscontrole uit.”
Elke maand in Parbode: Stonfutu, de rubriek waarin mensen met levenservaring hun verhaal delen.
Nu populair
