Radha (37)
“Ik ben bijna zestien jaar met Radjen getrouwd geweest, totdat ik er op harde wijze achter kwam dat hij niet de man bleek te zijn die ik dacht te kennen. We hebben elkaar ontmoet toen we op de mulo zaten. We zijn daarna contact blijven houden, en uiteindelijk is de vonk tussen ons overgeslagen en in het huwelijksbootje gestapt. Een jaar later werd onze dochter geboren, Shanta, drie jaar later kregen we een zoon, Viresh.
We hadden het best wel goed. Radjen was een echte hosselaar, reed taxi en pakte allerlei klusjes aan, vooral in de bouw. Kort nadat onze zoon werd geboren, benik weer als onderwijzeres aan het werk gegaan. Een voorbeeldgezin waren we. Ik merkte een jaar of vijf geleden wel dat Radjen zich wat anders ging gedragen. Niet vervelend of zo, gewoon wat stiller werd, mij iets minder aandacht gaf. Ik dacht dat het erbij hoorde als je al zo lang met elkaar bent. Maar eigenlijk hadden toen de vraagtekens al moeten komen. Ook het gedrag van Shanta veranderde rond diezelfde periode, ik gooide dat op de pubertijd. Ze werd steeds opstandiger, bijna onhandelbaar. Het meest vreemde was dat ze niet meer met haar vader mee wilde als hij ergens naar toe ging. Even wandelen in de stad, samen een broodje kopen: ze verzette zich bijna als ik aandrong. Terwijl ze vroeger niet kon wachten tot hij haar meenam.
Ruim een jaar geleden kwam de aap uit de mouw, toen de politie voor de poort stond om Radjen op te halen. Een paar dagen eerder had hij geprobeerd zijn veertienjarige nichtje, een dochter van zijn zusje, te verkrachten. Ik wilde het niet geloven! Ik heb een scène gemaakt, de politieagenten uitgescholden dat mijn Radjen zoiets nooit zou doen. Maar hij bekende al dezelfde dag, er was een getuige en voldoende bewijs. Mijn wereld stortte in en opeens realiseerde ik mij dat het wel eens niet alleen bij zijn nichtje kon zijn gebleven. Ik ben met Shanta gaan praten en al snel kwam de vreselijke waarheid naar boven: sinds haar twaalfde, dus drie jaar lang, was ze door hem misbruikt. Soms meerdere malen in de week, altijd als ik niet thuis was. Uit angst voor haar vader, die had gedreigd haar dood te rammelen als ze het tegen iemand zou zeggen, durfde ze haar geheim met niemand te delen.
Hoe heeft dit ooit kunnen gebeuren? Waarom heb ik het niet doorgehad, terwijl het in mijn eigen huis gebeurde? Ik ben als onderwijskracht nota bene getraind om misbruik en mishandeling bij kinderen te herkennen! Waarom heb ik de signalen die ik al jaren kreeg, en die er ook zeker waren, niet opgepikt? Achteraf is het natuurlijk makkelijk praten, maar als ik alles bij elkaar had opgeteld had ik toch moeten weten dat er iets niet klopte? Vragen, vragen, vragen… Maar de antwoorden vind ik niet.
Ik voel mij echt vreselijk schuldig naar Shanta toe. Ik was er niet voor haar als moeder. En nu ook niet meer; ze is kort na het gebeuren uit huis geplaatst en heeft deskundige begeleiding gekregen. Maar ze zal nooit meer de oude Shanta worden, haar leven is eigenlijk verwoest. Ik ben haar dus ook kwijtgeraakt, en daar ben ik mede verantwoordelijk voor. Dat doet mij nog het meeste pijn.”
Nu populair
