Het zit de 28-jarige Natasha (Magalie Biervliet), moeder van twee kinderen, niet mee in het leven. Haar man Harvey (Cyril Lamesi) zit in de gevangenis en zij kan de huur niet meer betalen. Tijdens een taxirit leert Natasha de chauffeur Danny (Romano Hardy) kennen, die haar een smartphone cadeau doet en een gevoel van liefde geeft. Maar al snel wordt duidelijk dat Danny haar in de Surinaamse onderwereld wil meeslepen.Uiteindelijk trekt ze het binnenland in en belandt in de prostitutie. Ze ‘werkt’ in een bordeel voor rijke mensen uit de stad en komt in een neerwaartse spiraal terecht, waarin criminaliteit en andere misstanden bepalend zijn. De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, stelt scenario-schrijver John Slagveer. Natasha staat symbool voor vrouwen die aan hun lot zijn overgelaten.
Om de situatie van het arme meisje Natasha te verduidelijken, heeft Slagveer geprobeerd drie gevoelens centraal te laten staan: teleurstelling, onzekerheid en verdriet. De stiefvader begrijpt sneller dan haar moeder dat het allesbehalve goed gaat met Natasha. Haar moeder is vooral teleurgesteld omdat ze haar – tevergeefs – zo vaak heeft gewaarschuwd dat haar man niet deugde en dat ze haar kinderen te vaak alleen thuis laat. Als Natasha haar voor de voeten werpt dat het in haar eigen kinderjaren niet anders was, ontstaat er uiteraard ruzie. De diepgewortelde verstoorde ouderkindrelatie wordt in de film echter niet verder uitgewerkt.
Zoals er wel meer thema’s onvoldoende zijn uitgewerkt, zoals het partnergeweld. Alles blijft oppervlakkig, terwijl de vaak harde en soms zelfs schokkende scènes schreeuwen om wat meer te weten over de achtergronden van het gebeurde. Veel scènes zijn bovendien totaal niet geloofwaardig en wil je als toeschouwer daarom het liefst zo snel mogelijk overslaan.
Met een beetje goede wil kun je de prestaties van enkele acteurs nog redelijk noemen. Maar die worden door het barslechte camerawerk en het beroerde geluid volledig teniet gedaan. Zo is de schaduw van de camera te zien, waarvan zelfs een kind begrijpt dat dit een knullige beginnersfout is. De microfoons juist afstellen is ook geen vaardigheid van de makers. De stem van Natasha is (bijna te) hard, terwijl Danny voor de kijkers nauwelijks te verstaan valt.
De thema’s uit de film zijn maar al te bekend in Suriname en het is goed dat er aandacht aan wordt besteed. Maar Natasha is zo slecht, dat je zou wensen dat ze het niet hadden gemaakt. Bovendien is het einde zo idioot abrupt, dat het lijkt alsof het niet af is. Hoe het met de hoofdrolspelers afloopt, is gissen.
Natasha, John Slagveer (script), 2015, Sunil DVD shop
Nu populair
