Een paar verkiezingsvlaggen beginnen al wat te verkleuren. Ik zal het toch wel missen, die uitbundig wapperende vlaggenparade. Het gaf zoveel kleur aan onze straten en auto’s. Vergane houten gebouwen, donkere straten en afgelegen buurten kregen fleur. Alsof Suriname voor even haar ‘soul’ liet zien.
‘Soul’ is het hebben van inspiratie, van gevoel, emotie en passie. Het is een spirit waarop je drijft, en tegelijkertijd ook een committent, vol warmte en energie. In Puerto Rico hebben artiesten en kunstenaars zich opgeworpen om de soul van Puerto Rico terug te vinden Met raps en muurschilderingen maken zij hun statements over wat Puerto Rico in hun ogen is: een land van hoop, kracht, uitdaging en wat zij noemen ‘anders zijn’. En er is een gretigheid waarmee vooral het ‘anders-zijn’ getoond wordt in de artistieke uitlatingen. Een worsteling waarmee zij zich niet alleen willen losmaken van het beeld van de Amerikaanse achtertuin, maar ook van de te simpele paradijselijke Caribische voorstelling. Puerto Rico wil passie laten zien, mensen met gedachten, met visie, met wensen. De Engelse internationale nieuwszender BBC wijdde er een reportage aan en noemde het een gevecht van kunstenaars en artiesten om Puerto Rico’s soul terug te halen.
Surinames soul is nog maar moeilijk te vatten – als die er al is. In de afgelopen maanden kwam het verwarrende geheel van vlaggen samen met onze vooroordelen en etniciteiten, en dat brengt ons nog maar weinig soul. Waar is de muziek van de samenleving, behalve de soul op de dansvloer en de zondagochtendmuziek van mijn buurman? “Soul voel je in je hart, die warmte van die muziek, daarom dansten we altijd op een tegel”, weet een owru dansi man en kenner van de soulmuziek mij te vertellen. “Je herkent het gelijk, het kruipt vanuit je tenen naar je hart, echt.”
En het hart van de samenleving? Hoe vormt onze samenleving zich zodanig dat we onze soul ook inderdaad herkennen?
Lees het essay van Karin Lachmising in Parbode, alleen vandaag nog in de winkel!
