‘De schoolslag zwem ik niet’
Hij kwam in 1962 naar Suriname voor zijn dienstplicht, maar is nooit meer weggegaan. De sportieve Anne de Vries (72) is vooral bekend in de Surinaamse zwemmerswereld. Dit jaar meldt hij zich voor de 30ste keer bij de kade van Domburg, voor de jaarlijkse Staatsolie Zwemmarathon. Een evenement dat hij tevens negen jaar coördineerde. “Zoals de vlag er nu bij hangt, is dit mijn laatste zwemmarathon. Maar dat zei ik vijf jaar geleden ook”, zegt hij met een grijns.
De Vries is geboren en getogen in het Friese Appelscha. Een pittoresk dorp met een groene omgeving, op de grens met Drenthe. In zijn volop bloeiende tuin aan de Lunastraat vertelt De Vries enthousiast over zijn jeugd. “Appelscha heeft een kleine gemeenschap, circa vijfduizend inwoners, maar toch is het vergelijkbaar met het Paramaribo van 1962. Paramaribo werd toen ruwweg begrensd door de Mahonylaan in het noorden, de Van Idsingastraat in het westen en het Saramaccakanaal in het zuiden. Paramaribo is nu veel groter geworden, maar nog steeds kent iedereen elkaar. En net als Suriname is ook Appelscha meertalig. Zo’n vijftig procent spreekt Fries en de andere helft Nederlands, maar toch verstaat men elkaar. Daarom voelde ik me hier direct op mijn plek.”
De Vries komt uit een gezin van vijf jongens en twee meisjes. En hij zwemt al zolang hij zich kan herinneren. “Ik was zes jaar toen ik met zwemmen begon en acht jaar toen ik mijn eerste diploma haalde. In die tijd waren er nog amper overdekte baden. Het duurde daarom even voordat ik mijn diploma’s had, omdat we alleen in de zomer konden zwemmen.”
Verder lezen? Koop dan nu de Parbode. Nog tot eind deze maand in de winkel en daarna verkrijgbaar via de redactie.
Nu populair
