Glenn (35)
“Ik heb, al zeg ik het zelf, een enorm muzikaal talent. Als kind trommelde ik al ritmisch op alles wat er maar te trommelen viel, en toen ik tien jaar was, kon ik best behoorlijk blokfluit spelen. Later kreeg ik van een oom een saxofoon en kocht ik zelf een gitaar. Het bespelen van die instrumenten had ik in een mum van tijd onder de knie, zonder ook maar een les gevolgd te hebben. Dus ik ben een echte autodidact, het zit gewoon in mijn genen. De een kan goed voetballen, ik heb het muziek maken in mijn bloed. Het is mijn passie.
Dus voor mij stond al heel snel vast dat ik later naar het conservatorium in Nederland wilde. Ik was twaalf of dertien jaar toen ik die keuze had gemaakt. Maar mijn ouders, en mijn vader in het bijzonder, vonden dat een idioot idee en hebben het tegengehouden. ‘Daar kun je toch geen geld mee verdienen’, zei mijn vader altijd. op eigen kracht kon ik niet in Nederland studeren, daar had ik het geld niet voor. Na de middelbare school ben ik toen maar bij lanti gaan werken. Mijn vader is zijn hele leven lantiman geweest en heeft mij aan een baantje geholpen. Je weet hoe dat gaat. ‘Dan heb je tenminste echte zekerheid’, vond hij.
Mijn werk vond ik vanaf de eerste dag niets aan. Er was en is niet eens echt werk, ik zit dag in dag uit met zo’n tien collega’s in een troosteloze ruimte te wachten totdat het drie uur is om naar huis te gaan. En dat al bijna vijftien jaar lang! Echt vreselijk. Mijn liefde voor de muziek is gebleven, ik heb inmiddels zelfs een drumstel en een piano thuis staan. Als ik muziek maak, vergeet ik mijn rottige werk. Maar steeds weer zijn er de frustraties dat ik niet kon gaan studeren aan het conservatorium om van mijn hobby mijn werk te maken. Ik neem dat mijn ouders nog steeds enorm kwalijk. Mijn vader is al overleden, maar ik heb het er nog wel eens over gehad met mijn moeder. Die dan zei dat vaders wil wet was en zij daar ook niets tegenin kon brengen. Als ik dan zeg dat ze mijn talent miskend hebben, haalt ze haar schouders op.
Misschien had ik destijds meer mijn best moeten doen om mijn zin door te drijven en geld bij elkaar te krijgen. Maar mijn vader zou mij dan zeker alle hoeken van de kamer hebben laten zien, want hij was geen gemakkelijke man. financieel zou ik nu wel in staat zijn om alsnog naar het conservatorium te gaan, maar daarvoor ben ik eigenlijk al te oud. En ik heb inmiddels een gezin, dus het is een bijna onmogelijke stap om dat te moeten achterlaten.
Het gaat zoals het gaat in het leven, zegt mijn moeder altijd. En ze heeft gelijk. En dus blijft muziek slechts een hobby. Ik ga zo veel mogelijk naar jamsessions om die hobby uit te oefenen, dan ga ik helemaal uit mijn dak. Maar ja, dat blijft een schrale troost.”
Nu populair
