De traditie van verhalen vertellen is de spin in het web van Caribische samenlevingen. Vertelkunst die de historische feiten bewaart en doorgeeft van generatie op generatie. Een kunst die niet verloren mag gaan. Maar soms is je kracht tegelijkertijd een struikelblok, zo ook de traditie van verhalen vertellen in Caribische samenlevingen. We vertellen wat af, gefundeerd of niet; het vertellen vormt de bron van het nieuws.
Een analyse van cijfers en feiten lijkt het af te leggen tegen het snelle vertellen over wat, wie waar en wat. Vertellen is nieuws, feit, bron en cijfer tegelijk. Wie heeft bijvoorbeeld nog werkelijk oor voor een analyse over het percentage leerlingen dat overgaat, slaagt, vertrekt, of uitvalt? We noemen een cijfer, publiceren een percentage, gevolgd door een serie van verhalen over leerlingen die te veel afgeleid zijn, leerlingen die leven ‘in hun telefoon’, leerlingen die niet geïnteresseerd zijn en het rijtje kan nog makkelijk aangevuld worden.
Waar vertelkunst in vroeger tijden juist de menselijke invulling was van wat zich afpeelde in de gemeenschap, lijkt het er nu steeds meer op dat we ons helemaal niet meer willen verdiepen in de menselijke achtergronden, datgene wat een verhaal juist zijn kracht geeft. Zijn onze leerlingen echt schepsels die absoluut niet willen leren en zich misdragen tijdens schooltijd? Waar blijft het echte verhaal van onze gemeenschap?
Een essay door Karin Lachmising, deze maand in Parbode
Nu populair
