Drie honden verwelkomen me vrolijk bij de poort, wanneer ik het erf in het uiterste hoekje van de Limoniastraat betreed. Hélène Burgos-Overman (85) en haar dochter zitten samen op het balkon van de woning. Hélène op een comfortabele stoel met zachte, stevige kussens. Rechts van haar een rollator, met een rekje dat tjokvol zit met allerlei spullen. Op een laag houten tafeltje liggen allerlei plastic tasjes met paperassen en handwerkjes. “Ik schrijf, maak handwerkjes, ansichtkaartjes. Als ik het ene beu ben, ga ik weer iets anders doen. Ik ben altijd bezig”, zegt ze.
Hélène is geboren en getogen in Paramaribo in een gezin van vier meiden en één jongen. Ze had een onbezorgde jeugd. Haar vader werkte bij de Surinaamse Bauxiet Maatschappij (Suralco). “In de grote vakantie gingen alle vrouwen en kinderen met de boot naar Moengo om hun vader te bezoeken. Alle kinderen waren laaiend enthousiast. De moeders hadden het zwaarder; in het begin duurde de tocht bijna een hele dag, dus er moest ook eten zijn voor onderweg. Later kwamen er snellere motoren op de boten, waardoor de reis ongeveer twaalf uur duurde. Het waren altijd mooie zomers”, zegt ze met een dromerige blik in haar ogen.
Hélène heeft sowieso mooie herinneringen aan haar jeugd. “Gisteren sprak ik nog met twee vriendinnen in de Mantel, over hoe fijn we het vonden op school. De zusters voedden ons op met discipline. Leerden ons normen en waarden. De jeugd van tegenwoordig heeft meer discipline nodig.” Hélène is twee keer per week te vinden bij Stichting de Mantel, waar ze naast een hoop tori praten ook allerlei bezigheden bedenkt om te doen. Verder praat Hélène als Rozekruiser (A.M.O.R.C.) van tijd tot tijd met de jeugd over normen en waarden. “Goed gedrag geef je door. Dat probeer ik te benadrukken. Ieder mens is een voorbeeld voor de ander”, zegt ze.
Meer wijsheden van een ‘stonfutu’ lezen? Koop dan snel de Parbode!
Nu populair
