L ange tijd heb ik dit onderwerp willen vermijden, maar terwijl ik dit schrijf, staat iemand met een luidspreker onder mijn raam te preken. om vier uur in de ochtend, welteverstaan. Slapen gaat nu niet meer. in plaats daarvan heb ik de nodige brandstof gekregen om te schrijven over de enorme populariteit van de kerk in Ghana. De meeste mensen hier gaan naar de kerk of een ander gebedshuis. ik woon zelf in een moslimwijk met een dozijn moskeeën in de buurt. Aan de vroege oproep van het ochtendgebed ben ik al gewend.
Het zijn echter de christelijke belijders waar ik vaak minder blij van word. Daar heb ik legitieme redenen voor, om te beginnen de geluidssterkte. vooral op zondagochtend is het een druk gebeuren op straat met welgeklede mensen op weg naar een levendige kerkdienst vol zang, dans en muziek. Sommigen hebben de Bijbel al in hun hand. een voorwerp dat je bijna op elke hoek van de straat kan vinden. ik ken christenen die de teksten van voor naar achteren kunnen citeren.
Het is een verademing dat mensen hier spiritueel bewust zijn en zich niet schamen om hun liefde voor God ten volle te uiten. echter, ik ben ook van mening dat je deze liefde niet altijd letterlijk van de daken hoeft te schreeuwen, zeker niet midden in de nacht of urenlang tot de zon opkomt. op de drukste plekken in de stad kan je een gelovige vinden die op straat staat te preken, met de microfoon in de hand, naast een rij opeengestapelde speakers. Anderen zoeken hun publiek juist in een willekeurige passagiersbus. Weer anderen kiezen een straat uit waar de bewoners nog op één oor liggen, zoals deze beste man onder mijn raam. ik weet niet waar ik de grootste hekel aan heb: de geluidsoverlast of de drang om mij te bekeren?
Het zal je misschien verbazen dat ook ik in God geloof, terwijl ik geen kerkganger ben. De heersende opvatting is nog altijd dat je pas echt gelooft als je behoort tot een bepaalde geloofsgemeenschap. vervolgens wordt voor het gemak genegeerd dat de kerk een gebedshuis is dat is gebouwd door mensen. Dat de Bijbel een boek is, vertaald door mensen. Dat religie een interpretatie is, gegeven door mensen.
Het maakt mij daarom ook furieus als iemand zijn geloof aan mij probeert op te dringen en daarbij een oordeel velt over mijn devotie. Waarom is het voor de ander zo belangrijk dat ík naar de kerk ga, en hoe bepaal je dat ik een verloren ziel ben? ik kan mij er wel iets bij voorstellen als je enthousiast bent over je eigen innerlijke ontwaking.
Het doet mij denken aan mijn eerste yoga-les waarna ik iedereen in mijn omgeving de volgende dag wilde meenemen naar de school. een enkeling is ook werkelijk meegekomen, maar ik begreep al snel dat de mens een eigen wil heeft en dat je daaraan niets moet willen veranderen. Deze hele discussie hier over mijn manier van geloven heeft mij zelfs al een vriendschap gekost, toen ik ervan werd beschuldigd dat ik met mijn yoga Boeddha vereer en niet Jezus.
ten eerste is yoga geen religie en ook geen uitvinding van Boeddha, maar een eeuwenoude indiase training van lichaam, geest en ziel. ten tweede maakte deze venijnige opmerking mij bijzonder verdrietig. Mensen veroordelen je op basis van de zeer beperkte kennis die ze hebben over geloofsvormen in de rest van de wereld. een perceptie, dikwijls ingegeven door een priester of predikant die denkt te weten waar hij over praat. ook als je onderdeel bent van een kerkgemeenschap, dan gaat het nog altijd om de interpretatie die je zelf aan het geloof geeft.
Zo zie ik het, maar waarschijnlijk heb ik alweer te veel gezegd en maken mijn opmerkingen alleen maar meer discussie los, waar het op dit uur van de dag nog te vroeg voor is. Bovendien is de man in mijn straat eindelijk opgehouden met preken.
Nu populair
