Kinderen met een beperking. Ze zijn er, maar we zien ze amper. Vroeger werd de geboorte van een kind met een afwijking gezien als een vloek, een straf van God of een zwakte van de vrouw. Nu weten we beter: ieder kind is een geschenk en heeft recht op dezelfde kansen. En waar eerder alleen werd gekeken naar gepaste medische zorg, concentreren de sociale actoren zich nu op welzijn, ontwikkeling en sociale integratie. Hun boodschap is helder: ouders spelen hierin een cruciale rol.
Mark (38) zit met zijn benen opgetrokken op een stoel. Hij is de oudste en een van de eerste bewoners van Huize Betheljada, een stichting die in 1979 werd opgericht door Annie Bisschop voor de opvang van kinderen met een meervoudige beperking. Mark is lichamelijk beperkt, doofstom en blind. Zorgcoördinator Helianthe Redan hurkt op haar knieën naast hem en streelt hem teder over zijn bol. “Alle kinderen in Betheljada zijn gewone kinderen, alleen hebben ze iets waardoor een normaal leven moeilijk voor ze is. Maar ze willen hetzelfde als ieder ander kind; liefde en aandacht.”
Beneden op de binnenplaats ligt bewoner Astrando (34). Hij kwam op zijn zestiende naar Betheljada. Astrando kan niet praten en heeft last van ernstige scheefgroei, die door de jaren heen steeds erger wordt. Astrando grijnst van oor tot oor wanneer zijn moeder komt aanlopen. Ze pakt zijn hand en praat met hem. Zijn grote bruine ogen zijn niet van haar af te slaan, en zo blijven ze zeker een paar minuten naar elkaar kijken. “Ik weet dat hij van me houdt. Hij weet precies wie ik ben. Het is een lieve jongen. De enige zoon die God me heeft gegeven.”
Parbode spreekt met moeders, rolmodellen en mensen die al jaren meelopen in het vak.
Nu populair
