De tijd vliegt. Ik ben nu ruim twee jaar in Ghana, en mijn ervaringen in het land leg ik deze maand precies een jaar vast in deze column. Ik heb geschreven over de bedrijvigheid op de markt, de chaos in het verkeer, de vrouwvriendelijke organisatie waarvoor ik werk en het bezoek van een spirituele missie uit Suriname. op een standplaats als deze zijn er genoeg verhalen te vertellen over zowel de mensen die ik ontmoet als nieuwe ontdekkingen die ik heb gedaan. Wanneer je vertrekt uit je oude, vertrouwde omgeving en jezelf stort in een onbekend avontuur, ga je anders naar jezelf en de wereld om je heen kijken. Vooral dat laatste heb ik met jullie, lezers, willen delen en hopelijk is dat goed bevallen. Mij ieder geval wel. Het is nu alleen tijd geworden om mijn schrijven naar een ander niveau te tillen.
Columns maken is vaak eenrichtingsverkeer. Als schrijver ben je alleen met je gedachten en put je uit je eigen belevingswereld. Ik sleep al jarenlang mijn notitieboek overal mee en houd daarin de onderwerpen bij waar ik in een volgend verhaal iets mee wil. Vooral in de bus, op weg naar mijn werk, kom ik op de leukste ideeën. terwijl het voertuig een weg door de drukke stad probeert te forceren, kan ik in gedachten afdwalen naar een nieuw onderzoeksgebied. Echter, wat ík interessant vind, hoeft de lezer niet interessant te vinden. Daar komt bij dat ik niet in de Surinaamse samenleving ben opgegroeid. Ik heb de afro-cultuur wel van huis uit meegekregen, maar ik zou niet kunnen zeggen hoe lezers denken en praten over de regio waar ik nu woon. Daarom lijkt het mij een goed idee om de komende tijd open te staan voor brandende vragen over Ghana. Zijn er onderwerpen waar u meer over wilt weten? Het kan gaan over mijn leven hier, de mensen die ik heb leren kennen of nog breder, de samenleving die flink in beweging is. Ik zal dan mijn best doen om de antwoorden zo goed mogelijk te verwerken in een column. Er kunnen ook vragen tussen zitten die zich lenen voor een groter artikel, alles is mogelijk.
Dit is een andere manier van journalistiek bedrijven, waarbij een lezer invloed kan uitoefenen op de inhoud van een verhaal. De uiteindelijke besluitneming en verantwoordelijkheid blijft natuurlijk in de handen van de redactie. Voor de mensen die mij nog niet zo lang volgen, zal ik nog even vertellen waar ik ben en wat ik hier doe. Ik werk in Accra, de hoofdstad van Ghana, een stad met een paar miljoen inwoners. Ik geef Journalistiek aan een academie voor Communicatie in het centrum van de stad, en run de radiostudio van de academie. Dagelijks heb ik contact met vooral jonge mensen van verschillende achtergronden. Zo maak ik met franstalige studenten een hoorspel.
Daarnaast leer ik mijn buurt goed kennen. Ik woon in een eenvoudig appartement op het erf van een Ghanees gezin. De grootmoeder van de familie spreekt mij bijna elke dag. Ze staat nog altijd buiten op kooltjes te koken, terwijl ze haar kippen verzorgt en de poezen een visje proberen mee te pikken. ook zijn er twee vrouwen in mijn straat bij wie ik terechtkan als ik wil weten waar ik iets kan kopen of wat de culturele gebruiken zijn.
net als in Suriname ben ik ook hier een vreemde. over mijn afkomst laat ik mensen vaak eerst raden. Ik kan al een hele lijst van landen opnoemen waaraan ik in de loop der tijd ben gelinkt: India, Cuba, Brazilië, Ethiopië, Zuid-Afrika, Spanje… Maar de meeste Ghanezen denken dat ik Amerikaanse ben, vanwege mijn accent. Wat dan meestal volgt, is een les over het Caribisch gebied en de geschiedenis met Europa. Ik heb al aardig wat verteld over Suriname en de nederlandse samenleving. Genoeg over mij, het is nu aan de lezers om mij te bestoken met vragen. Dat kan per mail naar liesbeth.tjonameeuw@gmail.com of via de redactie van Parbode. Wie weet tot heel snel!
Nu populair
