De achttienjarige Deston lijdt aan de ziekte van Besnier Boeck. De dokter houdt Deston, moeder Florence en stiefvader Leo voor dat Deston, met een beetje geluk en wanneer hij zijn medicijnen op tijd inneemt, nog maar anderhalf jaar te leven heeft. De ziekte heeft zich namelijk pas in de vierde fase, de eindfase, geopenbaard. De nieuwste pennenvrucht van auteur Hilli Arduin gaat over de laatste drie jaar van Deston, en over de overlevingsdrang van een stervende jongeman. Een jongen die nog een hele toekomst voor zich had. Arduin is afkomstig uit het Caribisch gebied, maar woont en werkt al meer dan veertig jaar in Nederland, waar zij enkele jaren in het onderwijs werkte. Arduin verwierf enige naam als schrijfster van kinderboeken, korte verhalen en gedichten. In 2011 verscheen haar debuutverhaal ‘Prinses Irvana’, het prinsesje dat haar haren niet wilde kammen. In 2013 werden twee nieuwe kinderenboeken van Arduin uitgebracht: ‘Ik neem je mee’ en ‘Aboikoni’. Voor de laatste titel ontving zij in 2013 een award in Suriname. Nu debuteert zij als auteur van een waargebeurd verhaal: De donkere tranen van zijn moeder. Na die verschrikkelijke dag bij de dokter, probeert Deston het contact met zijn vrienden Joost en Clyde te vermijden met wie hij bijna altijd samen is en al sinds de kleuterschool bevriend was. Ook de gemiste oproepen, mailtjes en sms’jes van Lizzy, het mooiste meisje dat Deston ooit had ontmoet, wil hij niet beantwoorden. Voor hem is het moeilijk om aan zijn vrienden en aan Lizzy te vertellen dat hij er over amper anderhalf jaar niet meer zal zijn. Deston, de oudste van het gezin, gaat ervan uit dat hij niet meer net zoals zij een normaal leven kan leiden. Florence worstelt met haar eigen gevoelens. Ze probeert haar verdriet niet tegenover Deston te uiten. Aan de andere kant moet ook zij haar emoties een plaats geven. Op de dag waarop hij twintig wordt, spreekt hij over zijn dood. Hij wil gecremeerd worden en zijn as moet in de Caribische zee gestrooid worden. Zijn moeder en vader willen er echter niet over praten, in tegenstelling tot zijn vier jaar jongere zus Astrid en vijf jaar jongere broer Kenneth. Na ongeveer twee jaar en een paar maanden met de ziekte geworsteld te hebben, besluit hij met zijn familie om zich vanwege de pijnen toch te laten inspuiten. Deston wil niet stikkend doodgaan, maar slapend het leven laten. Op de dag waarop Deston wordt ingespoten, nemen zijn vrienden en Lizzy afscheid. Omringd door zijn moeder, vader, broer en zus wordt Deston, zoals afgesproken, door de verpleegster met dormicum ingespoten. Hij valt in slaap. De donkere tranen van zijn moeder is een verhaal dat voor alle lezers iets zal betekenen en mensen zullen het verhaal wellicht emotioneel vinden. Een groot pluspunt is dat het heel eenvoudig is geschreven, waardoor het voor jong en oud gemakkelijk en begrijpelijk is. Er worden bepaalde woorden uit het Sranantongo gebruikt, de moedertaal van de schrijfster. De vertalingen staan helemaal aan het eind van het boek. Arduins vertelstijl is heel beeldend. Geen wonder, want zij is immers een storyteller. Als Arduin de situatie van Deston vanaf het begin had beschreven en benoemd had welke invloed de ziekte op hem had, zou het verhaal helemaal compleet zijn.
De donkere tranen van zijn moeder, Hilli Arduin, 2016, bravenewbook.nl, ISBN 9789402144413
Nu populair
