FayaLobi: Keuze in rijkdom

“Wat zou ik die man graag willen afranselen”, zegt een kennis van mij met samengeknepen ogen, wijzend naar de minister van Financiën die een beetje onderuitgezakt zit op zijn stoel in De Nationale Assemblée. Hij lijkt zijn WhatsAppgesprekken interessanter te vinden dan de toespraak van assembleelid Santokhi. 

Na mijn terugkomst in dit land heb ik al snel door dat niet alleen de minister kwaad bloed gezet heeft. Vlak nadat de openbare DNA-vergadering is afgelopen, fiets ik rondjes in de stad en kijk met opgetrokken wenkbrauwen naar de met graffiti gespoten kreten op een golfplaten muur: ‘F*ck Bouta! Werken met IMF is zelfmoord!’ Op de radio hoor ik niets anders dan nieuws over de president, die frustratie zaait met zijn uitspraken over een ‘constitutionele crisis’.

Nog geen anderhalf jaar geleden vertrok ik uit Suriname, niet wetend dat het land kort daarna in een zware recessie zou belanden, en dat velen Bouterses bloed wel kunnen drinken. Toentertijd zwaaiden vele Surinamers met NDP-vlaggen en werd de president op handen gedragen.
Het was een tijd waarin vele mensen hun supermarktkarretje vollaadden met lekkernijen voor feestjes. Vandaag zie vooral ik kritische blikken met vergrootglazen staren naar de prijsstickertjes op de schappen. Toen viel van een gemiddeld SRD-salaris nog prima te leven, maar tegenwoordig zijn die SRD’s peanuts.
Oude bekenden die mij weer zien verschijnen in Paramaribo kijken me aan alsof ze water zien branden. Waarom kom je juist nú terug, in deze barre tijden? Ze wijzen nog net niet naar het levensgrote billboard van de Nationale Voorlichtings Dienst, die met koeienletters adverteert: ‘Maak jouw VLUCHTPLAN, NU het nog kan!’

Tja. Het was economisch gezien inderdaad een betere zet geweest om hier met gierende banden te vertrekken en een degelijke baan te vinden in het kikkerlandje. Maar als jonge journalist is dit juist een interessante tijd om te werken in een samenleving met spannende ontwikkelingen. En hoeveel er ook veranderd is ten opzichte van anderhalf jaar geleden, het lijkt wel alsof mensen vergeten zijn dat Suriname meer is dan de crisis alleen. Iets wat niet veranderd is, is dat dit land aanvoelt als thuiskomen. Ook dat is een vorm van rijkdom. Het is maar net voor welke je kiest. 

0

Gedeeld