Elke zaterdag reed Shayla langs het weiland aan de Mahonylaan, schuin tegenover het kruispunt met de Wilhelminastraat, als ze van en naar de kerk ging. Soms zaten Guyanese vissers er een biertje te drinken. Ze had er een gewoonte van gemaakt om haar auto precies naast de boom te parkeren als ze op de zaterdag brood kwam halen bij de supermarkt aan de overkant van het weiland. Ze keek die
mannen nooit aan.Op een zaterdag was het weer tijd om brood te halen en terwijl ze kwam aanrijden, zag ze al in de verte het groepje mannen bij de boom staan. Er was een onbekende man bij in een mooi wit pak. Toen ze parkeerde, draaide hij zich om naar haar auto. Haar maag leek ineens van katoen. Wat een knappe man!En die ogen… Blauwe ogen.
Hij was niet eens blank! Hij had een lichte huidskleur, grote ogen, volle lippen en golvend zwart haar dat hij in een knotje boven zijn hoofd
bij elkaar hield. Hij was een moksi, misschien ergens wel blanke voorouders. Ze schrok uit haar overpeinzingen. De Chinese supermarkthouder stond voor haar.“San yu wani? Yu wakawaka, yu no bai brede tide?” “Sorry, hor, omu. Mi ede furu.” Ze kocht een pak brood en een flesje water en liep snel terug naar haar auto. Die man stond haar op te wachten! Haar hart ging sneller kloppen en ze kreeg
het warm. Wat wilde hij in godsnaam? “Goedemiddag dame, ik dacht ik trek even de stoute schoenen aan en dien bij u het verzoek in over uw hart te strijken en mij ergens in de stad af te zetten.” “Uhm.. uhm..ik…ik…ik…uhm ”, stamelde ze. Hij bood aan te betalen, maar ze wuifde dat resoluut weg. Terwijl hij met haar sprak, bleven haar ogen gevangen in de zijne. Ze leek er dronken van te worden en voor ze het doorhad, zei ze ja, stapte de man in en reden ze samen weg. Het zal vast goed komen. Hij had, net als zij, een kettinkje met een kruisje, dus hij was vast ook ‘in de Here’. Hij bleek George te heten en was op weg naar een etentje.
Verder lezen? Het hele artikel staat in het maartnummer van Parbode.
Nu populair
