De breuk met mijn eerste geliefde deed pijn, omdat ik zielsveel van haar hield. Ik moest onthechten en leren dat pijn hoort bij Faya Lobi. Ik hoor mijn lieve Mama Es (RIP) nog zeggen: ‘mi boy trutru lobi e hati’. Echte liefde doet pijn. Of beter, vurige liefde doet pijn. Ik leerde leven zonder haar, terwijl ze er gewoon nog was en nu nog is. Ik ben ‘cold turkey’ afgekickt en ervaar de schoonheid van mijn kinderen en kleinkinderen. Maar er is één liefde die nooit is weggegaan en die steeds meer pijn doet en dieper raakt op plekken waar mijn eerste liefde nooit heeft kunnen gaan plus op plekken waar ze al geweest is. Pijn!
Deze liefde is de wreedheid zelve, is totaal, is pijn en geselt elke dag. Die liefde treitert en pest en maakt mij ten schande. Ik schreeuw het elke dag in haar oor, ik bedel, ik ben sterk, dominant als het moet, onderdanig als ze wil, maar ze heeft geen genade. ‘s Avonds kijk ik naar de hemel en vraag me af wanneer die ene ster nou gaat ontploffen speciaal voor mij, zodat ik oprecht en met trots en respect kan zeggen. Ja, het is omdat ik van je hou. Ik ben van jou. En niemand pakt je af. Niemand. Maar je bent wel van iedereen. Daardoor kan ik nog meer van je houden. Juist daardoor. Ik help mee. Ik deel je!
Tegelijkertijd haat ik die vrouw en scheldt op haar en alles waar ze voor staat. Gênant dat ze zonder een greintje respect omgaat met mij. Mi Gado, mijn schat, ik hou van je toch. Zie je het niet! Verplicht aanwezig te zijn in dit wrede kijkspel doe ik mijn ogen dicht.
Ik weet lieverd er zijn er die mij nooit begrepen hebben en haat spuwen en mij willen stenigen om mijn liefde voor jou. Ze hebben de complexiteit van mijn zijn niet begrepen. Ja, ik zal op mijn knieën voor haar gaan en de grond kussen en weten dat al mijn zusters, broers, kinderen en kleinkinderen, buren, alle kinderen een toekomst hebben in haar licht. Neem mij Suriname. Yu na mi Faya lobi.
Het hele artikel is te lezen in het aprilnummer van Parbode.
Nu populair
