Het is doodstil. Niet alleen thuis bij Cornellie Cairo is het rustig, maar in de hele straat is er geen kip te bespeuren en kan je een speld horen vallen. De 81-jarige woont er pas een jaar en ze moet nog aan haar nieuwe omgeving wennen. Eerder woonde ze in Paramaribo-Noord waar het de hele dag door druk was. “Ik mis die drukte echt wel”, verzucht ze een beetje. In feite is drukte iets waaraan ze gewoon is, want komt ze uit een gezin van tien kinderen. Spontaan begint Cairo met een glimlach over haar jeugd te vertellen, terwijl ze het zweet dat langs haar hals druipt met een zakdoek afveegt. “We waren niet rijk, maar elke dag was er eten op tafel. We waren met ons velen en er was dus altijd iets leuks om te doen of om kattenkwaad uit te halen”, vertelt ze al lachend. Ze weet niet hoe haar ouders het hebben volgehouden, maar ze is hen in ieder geval dankbaar voor alles wat ze gedaan hebben. Haar moeder overleed op 79-jarige leeftijd, terwijl haar vader 97 is geworden.
Cairo heeft een sterke wil en ze heeft hierdoor haar dromen kunnen waarmaken. “De verpleging trok me zodanig aan en ik vertelde altijd aan mijn moeder dat ik verpleegster zou worden. Een dag liep ik van school naar huis, toen ik een ambulance met loeiende sirene zag aankomen die vervolgens stopte op de plaats waar een aanrijding had plaatsgevonden. Ik zag de handelingen van de verpleegster die het slachtoffer te hulp schoot, en dat inspireerde mij nog meer.” Cairo was nog maar negen jaar oud, toen ze haar moeder thuis had geholpen, die geboorte had gegeven aan een levenloos kindje. “Vroeger werden kinderen bijna niet in het ziekenhuis geboren, maar thuis. Dus voordat de vroedvrouw en de arts, die de dood van het kindje moest vaststellen, waren aangekomen had ik het kindje al in een doek gewikkeld. Het was zo’n heel schattig kind. Ook mijn moeder had ik geholpen met baden”, vertelt ze aan een stuk door.
Het hele artikel is te lezen in het juninummer van Parbode.
Nu populair
