Schatje, mi gudu. Je weet dat ik nog steeds een dromer ben, toch? Nee? Niet zomaar een dromer. Het gaat over jou, altijd over jou. Het is de plaats waar we intens vrijen, jij en ik, in de droom. Je weet het weer, gelukkig!
Daar kan niemand tussen ons komen. Die plek duldt geen valsheid. Daar waar alles puur is en jij mij voedt met het zuiverste dat je hebt, daar waar mijn mond jouw tepels omsluit en ik dronken als een baby op adem kom van jouw smaak, verward en in extase van jou raak, aanbid ik je nóg meer. En dan word ik langzaam wakker en ik weiger de realiteit, maar het moet.
Alles verandert langzaam en ik hoor en zie ze weer vechten. Ik sta er middenin. Het gaat om jou. Alles gaat om jou. Ze willen je afpakken van jezelf en voor zichzelf hebben. Hebben! Hebben! Verdomme! Ze willen alles. In die drang om te hebben ben jij in de modder geraakt, van die vieze stinkkreek Van Sommelsdijck, net voor de rivier. Precies bij de sluis! OMG.
Ze zijn zo bezig met ‘hebben’ dat ze niet zien dat je verandert en elke vorm aanneemt die ze niet verwachten. Ze weten niet waar ze nog moeten graaien en grijpen. Ze betasten elkaar in die modder. Ze ruiken het niet. Die stank. Ze voelen geen drang om zich te verschonen. Ze merken niks, ze hebben slechts het gevecht te voeren met de stinkwerkelijkheid. Ze denken dat ze jou vasthebben, maar nee! Wat ze hebben is een schim.
Ik bewonder je mijn lief. Je hebt een spook gelaten in de modder en zit nu te glimmen aan de kant onder de kokosboom, bij de rivier naast Watramama en kijkt naar ze met een glimlach, terwijl ze nog harder vechten om wie het grootste deel van jou bezit. Het zijn net beesten aan de trog.
Het hele artikel is te lezen in het julinummer van Parbode.
Nu populair
