Borger Breeveld:‘In dit verscheurde land worden keuzes vaak censuur genoemd’ – Parbode Sneak Peek

Borger Breeveld (73) heeft een roemruchte carrière achter de rug als acteur en media-icoon. Hij is daarnaast prominent lid geweest van de NDP en het DNP, maar tegenwoordig heeft hij weinig interesse meer in de politiek. In de jaren 80 was Breeveld dé woordvoerder van legerleider Desi Bouterse.Over deze bewogen revoperiode zegt hij onder meer: “Ik heb nooit iets gecensureerd of belastend archiefmateriaal laten verdwijnen.”

“Ik ben in hart en nieren Surinamer. Hier ben ik geboren en hier wil ik sterven”, begint duizendpoot Borger Breeveld trots. Deze domineeszoon, zelf wereldberoemd in Suriname, is broer van de welbekende Hans, Carl, Clarence (†), en Lucia. Zijn jeugdjaren omschrijft hij als prettig. Na zijn studie op de Algemene Middelbare School, vertrok hij naar Nederland en studeerde hij Productie en Regie aan de Filmacademie van Amsterdam. Na voltooiing van zijn studie keerde hij in 1972 terug naar zijn geboorteland. “Ik ben teruggekomen, omdat ik niet wil en kan aarden in een ander land”, beklemtoont hij met een serieuze blik. Breeveld heeft vijf dochters uit twee huwelijken. “Ik schijn niet te weten hoe ik jongens moet maken. Ik heb wel kleinzonen en dat is fijn”, grapt hij. Zijn eerste vrouw is kort geleden overleden. In dezelfde periode heeft hij ook afscheid moeten nemen van broer Clarence. Zijn stemvolume daalt een beetje wanneer hij deze pijnlijke aangelegenheden voor de geest haalt. De icoon noemt zichzelf een nationalist, onder meer omdat hij is teruggekeerd naar zijn geboorteland. Hij heeft zich na zijn vooral de media en de politiek. Eerst was hij lid van de Nationale Democratische Partij, en – na de breuk tussen Desi Bouterse en Jules Wijdenbosch -, van het Democratisch Nationaal Platform 2000. Breeveld zegt tot de conclusie te zijn gekomen dat politieke organisaties niet voldoen om te bereiken waarin hij gelooft: Suriname naar een hoger niveau tillen. Dit lukt niet, omdat politici het continu oneens zijn met elkaar en slechts uit eigenbelang strijden om aan de macht te komen. Nu heeft hij weinig interesse in de politiek. Toch volgt hij de politieke ontwikkelingen op de voet. “Ik ben Surinamer en natuurlijk begrijp ik dat er politieke partijen moeten zijn om het systeem dat we hebben in stand te houden.

Maar moeten we zo doorgaan?” Zijn stiptheid typeert Breeveld,  hij maakt geen grappen met de tijd. “Als we werken, werken we en als we plezier maken, maken we plezier. Bij de overheid halen we deze zaken steeds door elkaar.” Carrière STVS Breeveld heeft een geschiedenis van bijkans veertig jaar bij de Surinaamse Televisie Stichting (STVS). Na zijn terugkomst uit Nederland was hij als medewerker aangesteld bij de Nationale Voorlichtingsdienst, “maar ze wisten niet wat ze met mij moesten en ik werd toen geplaatst bij de STVS als vertegenwoordiger van de regeringsvoorlichtingsdienst.” Zijn taak was uitsluitend het coördineren en maken van programma’s, maar de toenmalige directeur, Frits Pengel, had hem gevraagd om zijn kennis en vaardigheden ook op een andere manier in te zetten. “Ik heb toen producties gedaan als reportages en documentaires.” Tijdens de revolutieperiode heeft Breeveld gefungeerd als woordvoerder van legerleider Desi Bouterse, de huidige president.
Zijn ondersteuning was een bewuste keus, alleen vindt hij dat er hier en daar wat steken zijn gevallen. “Als je de grondbeginselen van de revo leest, dan merk je dat men hele goede bedoelingen had daarmee.” De revolutie heeft volgens hem voor een aantal positieve ontwikkelingen gezorgd. Als voorbeelden noemt hij dat Suriname zelf wegen begon aan te leggen, de handelsonbekwaamheid van vrouwen werd opgeheven en er werden volkscomités opgericht. De volkscomités hebben niet standgehouden, omdat de ideologie niet goed genoeg was doorgedrongen en ‘regelarij’ de overhand had, stelt Breeveld. Dit fenomeen komt nog steeds veel voor. Op zich vindt hij dat niet zo erg, alleen moet mensen volgens hem op basis van hun capaciteiten en kennis een plekje gegund worden. In de praktijk blijkt juist het tegendeel en dat  vindt hij jammer, omdat hierdoorgrote ongelijkheid ontstaat. “Ik heb de tijd meegemaakt waarin armen, armer werden, en rijken, rijker. Ik vroeg mezelf bijvoorbeeld af hoe het kan dat ik wel boeken had om te lezen en een ander niet. Iedereen is geboren om een beetje geluk te hebben in het leven.” Breeveld heeft, zo zegt hij zelf,  tijdens de revolutie zijn werk naar eer en geweten gedaan. Hij erkent dat er dingen verkeerd zijn gegaan, “maar daarvóór ook. Ik weet dat er op een gegeven moment baby’s stierven, omdat er geen babyvoeding was.” Breeveld wil zich liever niet op het verleden focussen. Een van de dingen die hij waardeert uit die tijd is dat er toen geen onderscheid van ras of kleur was, er was sprake van ‘Surinamers’. “Laten we nu ook proberen om er één volk van te maken” geeft hij mee.  

Het hele artikel is te lezen in het augustusnummer van Parbode.

0

Gedeeld