MensMaatschappij: Kinderen en Obesitas – Parbode Sneak Peek

‘Jij bent te dik’, ‘jij bent te mager’ of ‘San, eet je nu alweer!’. Iedereen kijkt met zijn eigen blik naar de eetgewoontes van een ander. Maar wat zeker is: een jong kind kijkt  naar de eetgewoontes van zijn ouders en kopieert die zonder na te denken. Wat je eet, is jouw keuze. Maar hoe zit het met uw kinderen?

Tekst Zoë Deceuninck

De meeste kinderen weten niet beter dan dat snoepen normaal is. “Als iedereen in de familie zwaar is, is het toch geen uitzondering als het kind ook zwaar is?”, vraagt Jennifer Plein, oprichter en voorzitter van Surinaamse Vereniging van Diëtisten retorisch. Kinderen zijn gemakkelijk beïnvloedbaar en kopiëren daarbij zonder nadenken de levensstijl van hun ouders. Dit maakt huiselijke eetgewoontes zichtbaar op straat. In de meeste landen sterven meer mensen door overgewicht dan door ondervoeding. Jezelf letterlijk doodeten, het kan. Obesitas is in ons land een nationaal, onderschat probleem.

   “Ik zie veel zware kinderen op straat, maar het is niet mijn verantwoordelijkheid daar iets op aan te merken. Het is de taak van hun ouders”, zegt Letitia Vriesde, onze nationale atletiektrots, tegen Parbode. Ze betreurt het dat veel ouders deze taak niet op zich nemen. Via de stichting Letitia Vriesde Sportpromotie Suriname zorgt ze ervoor dat kinderen buiten de stad de optie hebben om gericht aan sport te doen. Maar ook hier ligt het initatief bij de ouders: zij moeten de eerste stap zetten om hun kind kennis te laten maken met de plek.

   Vaak zien de ouders niet dat hun kind te zwaar is, of ervaren ze dit niet als een probleem. Onderzoek wijst uit dat de helft van onze bevolking te zwaar weegt, maar de helft daarvan vindt zichzelf normaal, of zelfs slank. En dat is waar het schoentje knelt voor de kinderen, letterlijk en figuurlijk. Onderzoeksresultaten die obesitas bij kinderen in ons land in kaart brengen, bestaan niet.

   Plein, zelf ook al jarenlang diëtiste van haar eigen bedrijf Goodfood NV, benadrukt dat er inderdaad onderzoeksresultaten op het net circuleren, maar of deze betrouwbaar zijn, is de vraag. Zelf heeft ze ook geen zicht op de cijfers. “Maar dat het probleem buitenproportionele afmetingen aanneemt, zien we in het straatbeeld”, aldus Plein.

   “Sommige mensen vinden zware kinderen juist mooi, of schattig”, vertelt Plein uit eigen ervaring. Ook huisartsen moeten het kind zelf te zwaar vinden om het door te verwijzen naar een diёtiste. Iedereen heeft een persoonlijke kijk op zwaarlijvigheid, want wat ‘te zwaar’ is voor u, is voor een ander ‘gezond dik’.

Jong geleerd, …?

Met haar gezicht op een SRD 5 belkaart van Telesur, haar eigen sportwinkel aan de Lalla Rookhweg, oprichter van een atletiekclub en van een stichting, is Letitia Vriesde ook de trotse moeder van een dochter. Vriesde spreekt van geluk dat haar dochter slanke genen heeft, maar misschien heeft zij dat wel te danken aan mama?

  Opgegroeid in Coronie, was Vriesde al van kleinsaf aan het rennen. Ze was gek op vissen, en ging met haar vriendinnetjes kilometers rennen, op zoek naar de origineelste visvijvers. Toen Vriesde zeventien was, werd ze lid van een atletiekclub  en al snel nam de sportkriebel het over. Enkele jaren later vertegenwoordigde ze ons land op wereldtoernooien als de Olympische Spelen en het WK. Na een paar keer goud, zilver, brons en niets, nam ze twee jaar geleden afscheid van de topatletiek, maar ze is nog steeds terug te vinden op de renbaan. Soms is dat samen met haar dochter, soms ook niet. Want haar dochter heeft andere interesses, net zoals vele kinderen in onze maatschappij. “Maar ik verplicht haar soms om met me mee te trainen, of op zijn minst aan wat beweging te doen”, lacht Vriesde.

 Het hele artikel is te lezen in het augustusnummer van Parbode.

0

Gedeeld