“Maaa,…!”, hoort ze vanuit de gang komen. Mama is bezig te koken. Het is vakantie. Ze wil iets lekkers voor haar twee zoons klaarmaken. Een verrassing, want de boys zijn prachtig overgegaan.
“Mama, ben jíj op het internet?”
Met een geërgerd gezicht stormt Roshan de keuken binnen. Mama wijst naar de lepels in haar handen. “Nee, dus. Qué pasa, mi amor?”
“Mama, Widjai weet dat ik bezig ben te gamen en hij downloadt steeds apps.”
Widjai komt met grote, harde stappen ook naar de keuken. “Roshan, wil je mij niet zomaar beschuldigen? Ik sliep en je gegil maakte mij wakker!” Boos loopt hij terug naar zijn kamer.
“Roshan, waarom maak je altijd zo een poeha om internet? Je weet dat het traag is, en tijdens de vakantie wordt het erger.”
“Ma, ik heb papa al miljoenen keren gevraagd om ons internet te upgraden naar goud. Dit is zo irritant! Please, vraag jij hem, nôh? Hij luistert zeker naar jou.”
“Jij bent grappig. Zeg eens: Wie zal de rekening betalen? Hoe weet jij dat internet dan sneller gaat en of dat papa naar mij gaat luisteren?”
“Hij luistert altijd naar jou. Hij houdt van je, toch?” Mama en Roshan moeten smakelijk lachen om die opmerking. “Querido, ik kan het vragen, maar of hij het gaat doen?”
“Mama, kijk, je wordt echt al moe van dat gekibbel van ons, toch en …” Nog voor zijn zin af is, komt Widjai weer in de keuken aandraven. “Roshan, je bent echt misselijk! Ik ben nu klaarwakker! Ik heb tot laat getraind gisteren. Ik wilde uitslapen. Nu ben ik zo moe.”
“Haha, dan heb je lekker pech!”, antwoordde zijn broertje triomfantelijk. “Nu voel je ook wat het is om gestoord te worden.”
“Dus wat? Je neemt wraak om wat er gisteren is gebeurd? Die deur was per ongeluk hard dichtgeklapt. Sorry, en het was trouwens al twaalf uur.”
“Ja het is nu bijna half tien,” interrumpeert Roshan hem. “Je moest toch al opstaan.”
“Ma, kun je met je koppige zoon praten?”
“Wát? Ik ben koppig? En jíj dan?” briest Roshan.
Mama stond al die tijd een paprika te snijden en luisterde naar haar zoons die kibbelden. Ze draait zich om: “En nu is het genoeg. Jullie zijn alle twee zo koppig als ik weet niet wat. Nooit kan iemand toegeven en nooit is iemand fout. Eeuwig zeuren, net kleine kids die hun zin niet krijgen. Kunnen jullie dat internetprobleem een keer netjes oplossen: gewoon met voorstellen komen en je net als volwassenen gedragen, zonder al te veel gedoe? Ik wil iets lekkers voor jullie klaarmaken, omdat jullie zo goed je best hebben gedaan. Maar jullie…! Straks kook ik niets meer! Kijk!” Mama wijst naar de kokosmelk en de twee helften van de noot die ze op tafel heeft liggen, “jullie hoofd is precies zo hard als deze kokosnoot.
Het hele artikel is te lezen in het decembernummer van Parbode.
Nu populair
