Ann Dragman: ‘Geven is zaliger dan ontvangen’ – Parbode Sneak Peek

Ann Dragman-Pawirodihardjo (70) is bekend vanwege haar jarenlange participatie als bestuurslid van Indra Maju en als lid van de Surinaamse ondersteuningsgroep van Dharma Wanita Persatuan, de vrouwenorganisatie van de Indonesische Ambassade. Ze heeft aan elke Carifesta deelgenomen met Javaanse dans en was presentator en begeleider van Miss Indra Maju (tot 2014). Tante Ann is al ruim 15 jaar populair door haar informatieve radio- en tv-programma’s, die zij in het Javaans en Nederlands presenteert. Eerst via Mustika en sinds in 2014 deze zender door rukwinden vernietigd werd, maakte zij na een paar jaar een doorstart bij Radio & TV Garuda.
Ann had een materieel arme, maar liefdevolle jeugd. Haar verwekker was afwezig sinds haar moeder zeven maanden zwanger was. Ze werd opgevangen door haar oma toen haar moeder moest werken. De gescheiden man waarmee haar moeder trouwde toen ze zeven was, ziet zij als haar papa. “We hadden altijd te eten, en er heerste een sfeer van harmonie, liefde en respect thuis”, herinnert Ann zich. “Met papa kreeg ik er drie oudere broers en een zuster bij van zijn eerste huwelijk en bij mijn moeder verwekte hij later nog mijn twee jongere broers. De sfeer binnen ons aldus samengesteld gezin is altijd heel goed gebleven, omdat alle kinderen dezelfde behandeling kregen, niemand werd voorgetrokken of achtergesteld. Bewonderenswaardig vind ik hoe pa en ma zich hebben opgeofferd voor het gezin. Voor hen bestond alleen werken en kinderen, zij waren zorgzaam en wijs. Zij hebben ons de tools meegegeven om een rustig en succesvol leven te leiden, daar ben ik hen zeer dankbaar voor. Ook voor de armoede ben ik dankbaar, want ik heb geleerd elk dubbeltje om te draaien en altijd spaarzaam te zijn en dat is mij later goed van pas gekomen.”
Ann bezocht de Commeniusschool van de EBG en was een goede leerling, “en papa en mama waren daar heel blij mee”, vertelt ze. “Het probleem kwam toen ik naar de mulo moest, dat kostte 10 gulden per maand en papa was straatveger. Hij verdiende maar 60 gulden per maand en had nog vier schoolgaande kinderen. Vanuit de Commeniusschool werd een voorstel gedaan, de EBG kon mij gratis in het internaat Siswa Tama opvangen en ik kon vrij de Graaf von Zinzendorf-muloschool bezoeken, maar ik moest wel christelijk gedoopt worden. Mama antwoordde direct dat zij daar geen bezwaar tegen had, al zijn zij en papa altijd javanist geweest. Zo verhuisde ik naar het internaat en de stiptheid, discipline en christelijke vorming die ik daar heb gehad, hebben mij positief beïnvloed voor de rest van mijn leven.” Een anekdote van die tijd is haar eerste kerst in het internaat, toen zij in het wit gekleed de kerk moest bezoeken. “Alle meisjes kregen twee witte lakens van de EBG voor gebruik in het internaat.

Lees het hele artikel in het juninummer van Parbode.

0

Gedeeld