In de 16e eeuw vertelden ‘ontdekkingsreizigers’ elkaar het verhaal dat ze van de ‘Indianen’ zouden hebben gehoord. Hoe kolonisten en inheemsen met elkaar konden communiceren over juist dit onderwerp is onduidelijk, maar het verhaal heeft een lange geschiedenis. Ergens in Zuid-Amerika zou er, aldus de inheemsen, een koninkrijk liggen met de naam Eldorado. In dat land zou een meer liggen met de naam Parimameer. De koning van Eldorado was gewend in dit meer te baden en kwam vervolgens bedekt onder het goud uit het water. Het verhaal trok de aandacht van avonturiers, die van heinde en verre kwamen om hun geluk te beproeven. Koortsachtig zochten zij naar dat land, naar dat meer en uiteraard naar dat goud. Tot diep in de 18e eeuw bleven ze zoeken. Tevergeefs.
Maar nu lijkt het er toch sterk op dat zowel Eldorado als dat goud eindelijk is gevonden. En wat blijkt? Eldorado ligt in ons bloedeigen land, in het Tapuripagebied in het district Brokopondo. Wie had dat kunnen denken? Het Parimameer wordt tegenwoordig opgegraven door een vervaarlijk ronddraaiende graafmachine. Van heinde en verre komen er jonge avonturiers naar die plek om hun geluk te beproeven. Dankzij internet kunnen we getuige zijn van hun avontuur.
We zien tientallen schaars geklede jongemannen die in en uit het water springen. Ze ontsnappen nauwelijks aan de bewegingen van de graafmachine die hier een kuil graaft voor anderen, om zich tien meter verder lukraak te ontdoen van haar last. De graafmachine legt telkens nieuwe mogelijke goudaders bloot. De jongemannen zijn met ware doodsverachting koortsachtig op zoek naar grote hoeveelheden goud. Bedekt onder wat dan weliswaar geen goud is, maar onweerlegbaar modder, komen ze boven water.
Lees het hele artikel in het juninummer van Parbode
Nu populair
