Ontspannen zat ik in mijn favoriete stoel de krant te lezen. Ik had de hele ochtend hard gewerkt en verdiende nu een pauze. De kinderen waren rustig aan het spelen, een glas heerlijk sap naast me op tafel, ik voelde me heel tevreden. Voor zover dat kan als je de actualiteit leest, tenminste. Totdat mijn oog viel op een artikel over het pestgedrag op scholen. Het maakte een heleboel emoties in mij wakker. Herinneringen over mijn eigen schooltijd. Maar ook een schuldgevoel. Want in die tijd was ik vastbesloten geweest om een bijdrage te leveren aan het bestrijden van dit vaak onderschatte probleem. Maar daar was niet veel van terechtgekomen. Studie, huwelijk, gezin, mijn grootse plannen waren helemaal verloren gegaan in de drukte. Nu werden mijn gedachten er weer door bepaald. Ze dwaalden af naar mijn schooljaren.
Daniël…, die arme Daniël was een klasgenoot. Hij was het favoriete pispaaltje van bijna iedereen. In mijn ogen was hij normaal, uniek, zichzelf. Hij deed geen moeite om bij de groepte passen. Het leek of iedereen vond dat dat wel moest. Vandaar die peer pressure. Je moet leuk vinden wat iedereen leuk vindt. Je moet doen wat iedereen doet. Als je dat niet deed werd je als vreemd beschouwd. Daniël werd gepest, omdat hij zich netjes gedroeg. Hij volgde de regels. Hij was respectvol. Daarom dacht men dat hij gay was. Elke dag was hij het mikpunt van gepest, toch kwam hij elke dag naar school. Ik probeerde bevriend te raken met Daniël en na een maand spraken we elke dag. Daardoor werd ik ook gepest. Maar ik had dat al eerder meegemaakt, vandaar mijn sympathie voor Daniël.
Als kleutertje werd ik door twee meisjes, klasgenootjes, gepest. Eentje kneep me altijd en die ande… Ik kan het me nog goed herinneren, ik had een oranje jurkje aan met voorop een rits. Ze had mijn rits opengetrokken en daar stond ik in de klas met mijn blauwe onderbroekje met witte polkadots. Dat was het ergste, maar niet het enige. Ze had ook mijn zakdoek afgepakt en op mijn mooie witte blouse geverfd. Ze hebben me het hele schooljaar gepest en beseften waarschijnlijk amper wat ze deden. Toen ik tien was, heeft een ander kind me voor een paar seconden in een wurggreep gehouden toen de leerkracht er niet was. Ik was het eerlijk gezegd een paar jaren vergeten, had het geblokkeerd, maar nu kwam het weer naar boven. Dus ik wist een beetje wat het was om gepest te worden.
Lees het hele artikel in het julinummer van Parbode
Nu populair
