Zij staat twee uur in de ochtend op, maakt zich klaar en gaat naar de noodmarkt om groenten te kopen. Vervolgens gaat ze met een taxi naar Albina, waar zij de boot neemt naar de Franse kant. In Saint Laurent verkoopt zij haar groenten en zij keert ‘s middag terug naar haar huisje te Sunny Point (Wanica). Dit doet zij elke dag van maandag tot en met zaterdag, maar zonder enig spoor van zelfmedelijden. Zondag is haar enige rustdag. Tijd voor uitgaan heeft zij niet en meedoen aan de mode blijft een wens. Haar enige vertier zijn de films waarnaar ze lekker op de vloer met een kopje thee zit te kijken. Dit is het leven van de 44-jarige Marintha Semi, moeder van zeven kinderen in de leeftijd van 10 tot 23 jaar.
Andere visie
Marintha leeft letterlijk om haar zeven kinderen te verzorgen; de vaders hebben allemaal het hazenpad gekozen. En toch, als je haar vraagt of zij zou willen dat er een wet komt die vaders verplicht tot alimentatie betalen, zegt ze dat het voor haar niet per se hoeft. Ook al zou het gaan om een minimumbedrag. Ze verduidelijkt haar standpunt: “Indien de man verplicht wordt gesteld een minimumbedrag van bijvoorbeeld SRD 500 te geven, wat denk je dat hij gaat doen? Als hij niet veel verdient, kan hij gaan stressen en jou de dood toewensen omdat hij verplicht gesteld wordt een bedrag te geven dat hij zich niet kan permitteren.” Zij geeft als voorbeeld Frans-Guyana, waar elke maand kinderbijslag wordt betaald door de overheid. Als de man óók nog geld moet geven, vreest ze, zullen de moeders er niet zo goed mee weten om te gaan. Zij zullen het mogelijk uitgeven aan mode voor zichzelf en niet aan voeding of kleding voor hun kinderen, denkt Marintha.
Verantwoordelijkheid
Deze zelfstandige moeder vindt het jammer dat veel mannen niet de verantwoordelijkheid nemen voor hun kinderen. Een van de vaders van haar kinderen brengt wel elke maand trouw de alimentatie, vergezeld door zijn echtgenote. Ze maken geen ruzie en als hij een maand niet kan, dan biedt hij zijn verontschuldigingen aan, en doet er alles aan zo snel mogelijk het geld te brengen. “Ik zoek het niet, ma ef’ a e tyari en kon, mi o teki en”, lacht Marintha. Wanneer de ouders minder goed met elkaar kunnen opschieten, kan de alimentatie inderdaad het best via het Bureau voor Familierechtelijke Zaken (Bufaz) kan gaan, vindt Maritha. Maar als er geen spanningen zijn, is het gemakkelijker zonder bemoeienis van het Bufaz. “Gelukkig heb ik kinderen die niet blijven treuren over hun afwezige vaders.” Haar oudste dochter doet een hbo-studie toerisme en schrijft graag gedichten, die zij tijdens evenementen voordraagt. Haar andere kinderen studeren ook; zij praat er vol trots over. Marintha heeft nog een uit het leven gegrepen advies voor jonge koppels: “Ga nooit met je schoonouders in huis wonen, ook niet met andere familieleden, maar huur desnoods een eigen huis. Samenwonen met familie kan zorgen voor onnodige problemen en spanningen binnen de relatie.”
Wetsvoorstel
Maar, moet er echt een wet komen? En is een wet alleen voldoende om structuur te brengen in deze problematiek? Carl Breeveld, assembleelid namens DOE, wijst erop dat het begint bij het bewustmaken van zowel mannen als vrouwen. Hij zegt dat door veel slechte voorbeelden, mensen blijven steken op het niveau van de seksuele omgang. Zowel mannen als vrouwen maken zich bewust niet druk om de gevolgen. Sommige mannen denken niet aan hun zorgplicht. Zij gaan voor de lusten maar niet voor de ‘lasten’.
Breeveld onderstreept dat de zorgplicht voor zowel de moeder als de vader geldt. “Weglopen voor de verantwoordelijkheden is laf. Maar relationele zaken zijn ook niet altijd eenvoudig. Soms willen vrouwen een kind om de aanstaande vader te ‘binden’. Soms zoeken ze een ‘verlosser’ in hun leven vol problemen. En dan kan het gaan om financiën of zorg voor eerdere kinderen. De zorg van een verwekt kind wordt soms ook onnodig bemoeilijkt door een moeder die eist dat de vader bij haar blijft. Relationele problemen worden over het hoofd van het kind uitgevochten.”
Hoe dan ook, vaders mogen hun kinderen niet in de steek laten. Wat er ook mocht zijn misgegaan in de relatie tot de moeder, “Yu musu teki yu frantwortu”, benadrukt Breeveld. Hij vindt dat vaders een wettelijke meldingsplicht moeten hebben. Daarnaast is een goede bemiddeling de beide partners wenselijk als ze uit elkaar gaan. “Bufaz is daar al mee bezig, maar ik denk dat er versterking nodig is op het vlak van de wetgeving en menskracht. Er is daarnaast veel meer ondersteuning nodig voor organisaties die preventief bezig zijn, zoals Stichting Man Mit’ Man, Rumas, Stichting Lobi, en Stichting Stop Geweld tegen vrouwen”, verduidelijkt Breeveld.
Lees het hele artikel in het augustusnummer van Parbode
Nu populair
