Daar gaan we weer. De bushouders staken. Net wanneer ik mijn strijdtenue klaar heb gezet, de strijdfakkel ready, het bord met de strijdleuze beschilderd heb ter ondersteuning komt het bericht: de staking is opgeschort. Inmiddels heb ik al aardig wat borden verzameld die in en uit de kast gaan. Voor de onderwijzers, het ziekenhuis, de brandweer, de boothouders, de luchtverkeersleiders, schoolvervoer, de politie, de… en dan begint weer het rijtje opnieuw, met aanvullingen hier en daar. Het is als het volgende raadsel: ‘heb je die tori gehoord van die groep die het werk heeft neergelegd?’. Iedereen staat in spanning te wachten wat er nu volgt … ‘Ze werken weer!’. Dat was het dan. De deceptie is vergelijkbaar met het gevoel dat hoort bij ‘blij zijn met een dode mus’.
Je verwacht iets, neemt je tijd om te lezen, te luisteren en je voelt empathie. Je begint op Facebook te liken en plaatst alle berichten met uitroeptekens. Je begrijpt dat het ernst is. Of natuurlijk het omgekeerde. Je ergert je omdat je het onzin vindt, plaatst rode emoji’s onder berichten, maakt ruzie met vrienden die er anders over denken. In beide gevallen blijkt achteraf dat de drukte en tijd die je eraan besteed hebt om het aan te horen, en te lezen, de pagina’s die het gevuld heeft in kranten, de minuten op radio en tv, fu soso was, gevoelens zinloos rondgeslingerd. Midden in de strijd die je nog dacht te ondersteunen is inmiddels iedereen met een dosis hoop en geloof in de wacht gezet, tot de volgende cyclus.
Die cycli maken moe, en leiden uiteindelijk tot een lichte apathie. Zonde van je tijd. Breaking news is het allang niet meer. De bussen staken, morgen rijden ze toch weer, net zoals de week ervoor, de maand ervoor en drie maanden geleden. Dus waarom staken ze dan?
Lees het hele artikel in het augustusnummer van Parbode
Nu populair
