Voorwoord: Trampoline-economie Circus Stupido
‘Circus Stupido’ is de onflatteuze bijnaam die eertijds bedacht werd voor ons politiek bestel. Wie aan een circus denkt, krijgt ongetwijfeld een beeld van clowns, goocheltrucs en trampolinespringen. Laatstgenoemde act lijkt in de afgelopen acht jaren een vastgeroest onderdeel in het stupide circusprogramma van Paars. Diens economische abracadabra heeft immers meer weg van een hachelijke opvoering waarbij vanuit het torentje van Financiën naar een trampoline op het Onafhankelijkheidsplein wordt gesprongen. Er wordt dan getest welke capriolen mogelijk zijn en hoe je daarmee steeds hoger kan komen. Dubieuze leningen bijvoorbeeld, worden à la dol tegen woekerrentes aangegaan en schuldplafonds worden alsmaar overschreden. The sky is the limit, so bun.
Intussen wordt de mantra van ijdele hoop op toekomstige goud- en oliebonanza’s grijsgedraaid. De million dollar question blijft hoe je circusartiesten die vrolijk graaiend bokkensprongen maken op hun denkbeeldige trampoline, het aan hun verstand brengt dat berekeningen nog geen ontvangsten zijn. Vooral als deze clowns niks van saneren willen weten en op grotere voet wensen voort te gaan.
De Rekenkamer calculeerde recentelijk nog dat in 2017 de iets meer dan 50.000 ambtenaren, totaal zo’n SRD 1344 miljoen toucheerden. Toch heeft Circus Stupido al kwijlend ingestemd met weer een forse verhoging van de ambtenarensalarissen, omdat het zo klaar als een mierzoet klontje is dat de artiesten zelf het meeste daarvan zullen profiteren. Voor de gemiddelde loontrekker zal echter gelden: hoe groter de verwachting, hoe groter de teleurstelling. Er is namelijk geen extra inkomstenbron door de Staat gecreëerd, miljoeneninjecties in het lanti-apparaat zullen slechts voor verdere devaluatie en inflatie zorgen. Want dat zijn we helaas al gewend in onze trampoline-economie: hoe hoger de sprong, hoe harder de val.