Heel toevallig kwam ik op YouTube een video van de DNA-vergadering van 10 juli tegen. Het ging over de goedkeuring van een ontwerpwet die was gemaakt nadat ons land een OAS-verdrag – uit 1993 – had geratificeerd. Ik heb altijd al het naadje van de kous van dit gedoe willen weten en ik dacht: dit is mijn kans. Het verdrag, Serving Criminal Sentences Abroad, zou ervoor zorgen dat gedetineerden over en weer kunnen worden teruggestuurd om hun straf ‘thuis’ uit te zitten. Hoe nobel dit ook zou klinken in een eerste wereldland, voor onze samenleving lijkt het me volkomen onlogisch en ondenkbaar. In een samenleving waar er baby’s doodgaan in een academisch ziekenhuis, waar de ene groep werkenden 95 procent loonsverhoging krijgt en de andere 10 procent; waar lanti-creches gesloten worden omdat moni no de, waar de enige opvang voor zelfmoordgevallen gesloten wordt omdat er geen subsidie meer komt, waar onderwijzers, onderwijsinspecteurs, bus- en boothouders, ziekenhuispersoneel, statistiekbureaupersoneel en-ga-zo-nog-maar-even-door, staken. In deze sociaal-economische omstandigheden gaat een regering zich sterk maken om aan uw ‘dierbare’ (benaming niet van mij maar van de voorzitter van de commissie van rapporteurs), die stout is geweest in een ander land, geld, moeite en tijd te gaan spenderen zodat die gezellig thuis zijn straf kan komen uitzitten.
Wat zou de reden kunnen zijn geweest voor het enthousiasme tot ratificatie van dit verdrag? We hebben een overwerkt en onderbetaald politie apparaat, met daarbij een chronisch gebrek aan cellen, waardoor mensen soms wel met zijn achten (en meer) zitten in een cel die voor twee personen bestemd is. Het celcomfort van de dierbare kan niet de reden zijn voor deze act van Samaritaans gehalte.
De voorzitter van de commissie vertelde wat de voornaamste reden is voor het ratificeren van het onderhavige verdrag: Ex-gedetineerden komen na hun straf in Suriname terug, terwijl ze in het uitzendende land geen resocialisatieproces hebben meegemaakt, waardoor ze kunnen terugvallen in hun fouten. Laten we effe duidelijk zijn: onze gedetineerden zitten vaak vast in Nederland, Amerika en misschien op de Antillen (ook deel van het Koninkrijk dus). Rara, waar zal er meer aan resocialisatie worden gedaan? Er worden hier al mensen vrijgesproken omdat de rechter weet en zegt dat die in de gevangenis van kwaad tot erger zouden worden! De resocialisatiebabbel kan dus ook niet de reden zijn voor deze plotselinge ijver tot ratificeren. Bovendien stelde de voorzitter van de commissie zelf dat resocialisatieprocessen onder verschillende justitieministers slechts ‘bij praten is gebleven’. Tegelijkertijd meen ik te begrijpen uit haar verdere betoog dat onze teruggevorderde dierbaren hier wel geresocialiseerd zullen worden! Maar volgens de vorige volzin van de spreekster (bij praten gebleven) zou resocialiseren eigenlijk een contradictio in terminus zijn.
Lees het hele artikel in het oktobernummer van Parbode
Nu populair
