Ruben Soekhlal: ‘Ik mocht mijn zoon achterlaten, als kasplantje, moederziel alleen’ – Parbode Sneak Peek

In 2003 onderging baby Ruben Soekhlal junior een hartoperatie in het Nederlandse Leids Universitair Medisch Centrum. Het ging totaal mis. De jongen werd blind, bedlegerig en volledig gehandicapt. Vader Ruben senior met een trieste update.

“Ik zit thuis me te vervelen, ben ontslagen wegens gedragsproblemen, en mijn oudste zoon moet mij nou verzorgen; ik doe de huishouding, ik ben huisvrouw geworden.” Achter deze gelaten, trieste woorden klinkt nog steeds de strijdlust van Ruben Soekhlal, die jarenlang door de mangel van medische en juridische missers is gehaald. De 55-jaar oude ex-militair krijgt in 2002 zoon Ruben jr. met een open hartklep. Hij wordt door cardioloog Chin A Sen verwezen naar Nederland voor een operatie om kunstkleppen aan te brengen. Zonder vooraf toestemming te vragen aan de ouders, wordt besloten om van het eigen lichaamsweefsel kleppen te vervaardigen, omdat kleine Ruben ‘zo stabiel is’. Als de operatie geslaagd blijkt te zijn, wijkt Ruben senior voor twee uurtjes van het bed van zijn zoon, en als hij terugkomt, “is er bruya aan zijn bed.” Hij vraagt wat er aan de hand is. “Ze zeggen dat zijn lichaam de kleppen afstoot.” Wat ‘ze’ op dat moment niet vertellen is, dat er tijdens de operatie een slangetje was losgeschoten waardoor er zuurstofgebrek optreedt en kindje Soekhlal uiteindelijk een zware hersenbeschadiging oploopt. Er wordt urenlang aan hem gewerkt, tijdens welke periode het kind zelfs klinisch dood gaat, maar het mag niet baten; hij zal nooit meer kunnen lopen of praten, en min of meer als plant verder moeten leven. Dat wordt aan de vader meegedeeld, en ook krijgt die te horen dat hij zijn zoon mag achterlaten in Nederland. Er zal levenslang voor hem gezorgd worden, ‘want de verzorging zal heel zwaar zijn’. Vader Soekhlal denkt dat er is geëxperimenteerd met zijn zoontje en dat het zuurstofgebrek pas is opgetreden toen de baby werd gereanimeerd. Hij gaat niet akkoord met het achterlaten van zijn baby en neemt hem mee terug naar Suriname. Daar neemt hij een letselschade advocaat in de arm die verklaart dat het een sterke case is, waarna een gerechtelijke procedure begint.

Tot zover heeft Parbode in 2011 dit trieste verhaal verteld, welk verhaal er volgens Soekhlal toe heeft geleid dat er een nieuw onderzoek kwam naar de juridische verantwoordelijkheid van het misgaan van een aanvankelijk geslaagde operatie.

Update

Ruben Soekhlal sr. maakt tegenover onze redactie duidelijk dat de letselschadeadvocaat het voor elkaar kreeg dat de zaak voor de rechter ging. Als de rechtbank om een onafhankelijk medisch rapport vraagt, blijkt er niemand te vinden in Nederland die wil getuigen tegen het ziekenhuis. Er wordt iemand in België gevonden, maar diens rapport wordt afgekeurd. Dan wijst de rechtbank zelf iemand aan, de heer Molenburen, en die schrijft een rapport over de tweede operatie, niet over de operatie tijdens welke het slangetje was losgeraakt. De rechtbank beslist dat het ziekenhuis niet verantwoordelijk is, en vader gaat met zijn zoontje, verdrietig en gedesillusioneerd, terug naar Suriname. Maar ook hier schijnt er niet voldoende aandacht te zijn voor de jongen, want als een jaar later een Cubaanse medische missie Suriname aandoet en Soekhlal geen oproep krijgt, stapt hij zelf naar de cardioloog om daar te ontdekken dat het dossier van kleine Ruben zoek was geraakt. De cardioloog belooft deze omissie goed te maken door ervoor te zorgen dat de mensen per maand vijftig euro krijgen voor de zorg van het kind. Enkele maanden en krantenartikelen later, neemt een andere letselschadeadvocaat, die het geval via een medische website heeft vernomen, contact op met de familie. Vader moet weer – op eigen kosten – naar Nederland, waar hij niet helemaal welkom meer is bij zijn familie. Hij wordt ‘opgevangen’ door iemand in Amsterdam die voor verblijfspapieren belooft te zorgen. “Die mant blijkt later een bedrieger te zijn, want maanden later krijg ik van de gemeente Amsterdam te horen dat ik illegaal ben”, vertelt Soekhlal. Wel wordt hij, vanwege de kritieke toestand van zijn zoon, geholpen en doorverwezen naar een juridisch loket. Maar als ook van deze zaak het resultaat is dat het ziekenhuis niet verantwoordelijk is voor de hersenbeschadiging van de jongen, moet vader, met hulp van onder meer familieleden, opnieuw de terugweg aanvaarden, failliet, gedesillusioneerd en met hangende pootjes.

Hoe gaat het nu met kleine Ruben? 

Lees het hele artikel in de juni-editie van Parbode.

0

Gedeeld