Stonfutu: Gerold Brandon (82) – Parbode Sneak Peek

“Ik kom uit een gezin van vijf jongens en twee meisjes, waarvan ik het tweede kind was. Mijn vader, Stilico Brandon, was eerst fietsenmaker en parttime vendumeester, en later manusje van alles bij De Surinaamsche Bank. Mijn moeder, Elsje Dragt, was huisvrouw en een ware keukenprinses. Ik werd niet streng opgevoed en had een heerlijke jeugd in het centrum van Paramaribo. We konden lekker ravotten op de toen nog grote erven vol vruchtbomen. Ik kon goed leren en speelde graag voetbal, badminton en basketbal. In het teamspel leerde ik samenwerken en bij de padvinderij leerde ik daarbij discipline”, begint de 82-jarige landmeter Gerold Brandon.

Tekst Christa Sluisdom           Beeld Collectie Brandon

Hij benadrukt dat het christelijk geloof van jongs af een belangrijke plaats in zijn leven heeft gehad. “Wekelijks bezocht ik de zondagschool van de kerk en elke zaterdag ging ik mee met mijn vader naar de fietswerkplaats en leerde daar het vak. Ik zette mijn eigen fiets in elkaar van verzamelde onderdelen, nadat ik de lagere school had afgemaakt en geslaagd was voor het mulo. Ik ging op de fiets naar de Graaf von Zinzendorf-mulo. Daar gebruikte de Heer de Nederlands leraar Frits Mastenbroek om de basis te leggen voor mijn geloof. Op mijn zestiende slaagde ik voor het eindexamen mulo en voor de toelating voor het vwo. Helaas bleef ik in het eerste jaar van de Algemene Middelbare School zitten.”

Brandon merkt op dat zijn tante hem toen vertelde over de vijfjarige landmeteropleiding die de Staat zou verzorgen. “Ik had belangstelling én de vereiste cijfers voor wis- en natuurkunde. Ik meldde me aan en werd geselecteerd in november 1954. Het voordeel was dat we ook nog een maandelijkse studietoelage van 25 gulden kregen. Ik rondde de opleiding met succes af, maar nog belangrijker vond ik dat ik op mijn negentiende jaar een bewuste keus maakte voor Jezus Christus als mijn redder en verlosser.”

“Tijdens mijn vakopleiding ontmoette ik de liefde van mijn leven: Evelien Wijdenbosch. Ze was net als ik geen uitgaanstype, maar een sportieve basketbalster en een trouwe kerkganger. Na vijf jaar trouwden we en ons huwelijk werd gezegend met twee zonen, Ramon en Oscar. Mijn vrouw en ik waren tewerkgesteld bij de Dienst der Domeinen. Na enkele jaren solliciteerde ik naar aanleiding van een krantenadvertentie bij het net opgerichte Natuurtechnisch Instituut (Natin) en werd als fulltime docent aangenomen. Ik had toen in de schoolvakanties alle tijd voor mijn kinderen.

Het hele artikel is te lezen in het julinummer van Parbode.

0

Gedeeld