Fotografe Ingrid Moesan: ‘Ik stond opeens oog in oog met Chávez’ – Parbode Sneak Peek

Voor Ingrid Moesan (50) viel het kwartje pas laat. Waar veel artiesten al vroeg hun passie kennen, kwam zij er pas op latere leeftijd achter. Inmiddels is ze langer dan een decennium in het vak en blikt ze terug op haar glansrijke carrière.

Tekst Tom Roggen

We spreken af in de Paramaribo Zoo, een plek met een bijzondere betekenis voor Ingrid. “Ik hou ervan om alle diertjes, zoals de apen en de vogels, te kunnen zien. Het is elke keer weer verrassend om vogels iets te zien doen wat ik niet weet en dat moment vast te leggen met mijn camera”, vertelt ze met een glimlach. “Vogels fotograferen doe ik al vanaf het begin en het vergt erg veel geduld om de juiste foto te kunnen maken, maar als het eenmaal is gelukt, is het eindresultaat altijd de moeite waard.”

Ingrid bracht haar jeugd door in La Vigilantia in het district Para. Haar ouders zijn dan al uit elkaar en ze werd opgevoed door haar moeder. Ze hield er niet van om naar school te gaan. “Het was altijd een gevecht met mijn moeder. Ik pakte liever de hengel om te gaan vissen.” Soms ging Ingrid op bezoek bij haar vader. Na een bezoekje bracht hij haar met de boot naar huis. “Ik vond dat zo leuk”, vertelt ze met een brede grijns. “Ik doe nog steeds allerlei tripjes met de boot en ik blijf het geweldig vinden.”

Op latere leeftijd komt ze erachter dat ze haar passie voor fotografie wel eens geërfd zou kunnen hebben van haar vader. “Mijn vader was jager en nu ben ik ook een soort van jager, al schiet ik wel op een iets andere manier.”

Pleegmoeder Brunings

Op jonge leeftijd verhuisde Ingrid naar Paramaribo. Tijdens het zoeken naar een baan ontmoette ze haar ‘pleegmoeder’: Henna Brunings. “Toen ze mij zag, had ze zoiets van: mijn God, dat is mijn kind. Ze had gelijk een moedergevoel bij mij. Mensen vinden ook dat ik op haar lijk.” Ze ging bij haar aan het werk en leerde reproductiefotografie in de donkere kamer. “Ik vond het zo fantastisch dat je dan tijdens het ontwikkelen het beeld zag komen. Elke keer als er gevraagd werd wie wilde ontwikkelen, meldde ik mij direct aan.”

Haar talent voor de fotografie werd ontdekt door haar pleegmoeder. Ingrid maakte een trip naar het binnenland en kwam terug met foto’s die ze toentertijd nog zelf moest ontwikkelen. “Ze zag daar iets in en vanaf dat moment begon ze mij te coachen.”

Haar eerste opdracht was om een uitnodigingskaart te ontwerpen voor de opening van de Volksmuziekschool. “Ik schiet dus die foto van de school en ik heb er maar één foto van gemaakt. Klik! En ik breng de foto naar mijn baas en de klant is in volledige extase!” Op dat moment ‘klikte’ ook de liefde voor de fotografie en begon het balletje te rollen.

In het begin legde Ingrid nog voornamelijk feestjes vast. “Ik kwam zo vaak aanzetten met mijn camera dat mensen verbaasd waren als ik geen camera bij mij had. Iedere keer dat ik uitgenodigd werd om te fotograferen, was ik een ervaring rijker.”

Haar eerste echte klus kwam in 2006. Ze kreeg de opdracht om locaties te scouten voor Taxi van Palemu, de eerste Nederlandstalige tv-jeugdserie die volledig in Suriname werd opgenomen. Tijdens het scouten reed ze urenlang van hot naar her in de felle zon. Na voor de zoveelste keer over een hobbelige weg te hebben gereden in de brandende hitte viel het kwartje bij Ingrid. “Dit ga ik de rest van mijn leven doen!”

Ze nam ontslag bij het bedrijf van Brunings en begon als freelance-fotograaf. “Mijn pleegmoeder vroeg aan mij wat ik ging vreten. Na mijn ontslag ging ik op vakantie en toen ik terugkwam, kreeg ik de opdracht van mijn pleegmoeder om een kalender te maken. Toen zei ik tegen haar: dat ga ik vreten!” Al snel kwam de ene na de andere opdracht binnen. “Achteraf vertelde ze mij dat ze niet had gedacht dat het zo goed zou lopen.”

Internationale belangstelling

Het internationale podium bereikte Ingrid in 2007. Hier werd haar fotoserie van biddende moslimvrouwen op het Onafhankelijkheidsplein via de Amerikaanse zender CNN geplaatst. “Dat was voor mij een geweldig hoogtepunt. Het was een mooie manier om aan de rest van de wereld te laten zien dat Suriname bestaat.” Inmiddels zijn Ingrids foto’s al veertien keer door CNN gebruikt.

In 2013 werd Ingrid uitgekozen als een van de acht officiële fotografen voor de elfde editie van Carifesta. Een deel van deze foto’s was te zien tijdens haar eerste expositie Fifty Fifty. “Ik heb daar één foto in van twee mannen die heel bedroefd de armen om elkaar heen slaan. Ik had ze net op het juiste moment erop, want daarna stonden ze weer ver van elkaar af. Zo’n moment is dan voor altijd”, zegt ze trots

0

Gedeeld