Opinie: Pakketten toen en nu – Parbode Sneak Peek

Een heleboel jaren geleden, in 1987, was ik met vakantie terug uit Nederland. Het was het jaar van de eerste democratische verkiezingen nadat in 1980 de militairen het land hadden overgenomen.

Tekst Renate Sluisdoorn

Een heleboel jaren geleden, in 1987, was ik met vakantie terug uit Nederland. Het was het jaar van de eerste democratische verkiezingen nadat in 1980 de militairen het land hadden overgenomen. Het was een vreselijke tijd geweest met coups en tegencoups, avondklokken, hevige prijsstijgingen vanwege een op hol geslagen koers. Dat gebeurde doordat onze sterke munt opeens niet meer geaccepteerd werd.

Toen waren daar de verkiezingen, met het Front, een samenspannen van alle etnisch gebaseerde politieke partijen, als grote tegenhanger van de NDP, de militairen. In Nederland had een geïnteresseerde bakra nog aan me gevraagd: Het Front, is dat niet een monsterverbond, van partijen die elkaar eigenlijk het licht in de ogen niet gunnen? Wat had ik graag ontkennend hierop geantwoord, zo van: Nee hoor, er is gewoon sprake van een gevorderde vorm van de verbroederingspolitiek van Papa Lach. Maar, hoewel ik schrok van de betiteling monsterverbond, moest ik toegeven dat de verschillende partijen elkaar onder geen enkele andere omstandigheid zouden hebben omarmd.

Ik arriveerde in ‘switi Sranan’ waar ik gezellig met mijn moeder in de rij mocht staan voor suiker, zout, olie, aardappelen en uien. Mijn moeder kon aantonen dat drie van haar gezinsleden bigiyari werden die maand, en dan mocht je al die zaken kopen, samen met mensen die konden aantonen dat ze restaurant- en warunghouders waren. Als je bigiyari werd namelijk, begreep de regering dat je feest wilde vieren door ten minste grote tawa’s eten klaar te maken. En eten, bigi feest vieren, dat moest mogelijk blijven.

Het hele artikel is te lezen in de septembereditie van Parbode. 

0

Gedeeld