Opinie: Chaos in gezondheidsland – Parbode Sneak Peek

Het is vrijdagavond, ettelijke uren na werktijd, en na een blik op de laptop besluit ik mij niet langer te weerhouden van het schrijven van dit stuk. Een opinie over een van de belangrijkste sectoren in het land, de medische. Het regent medische problemen in het land.

Tekst Renate Sluisdom Beeld Tom Roggen

Ik noem, zonder volledigheid na te streven: ontevredenheid onder Surinaamse medici over de komst van de Cubaanse artsen; het Sint Vincentius Ziekenhuis kondigt een opnamestop aan vanwege de vastgelopen CAO-onderhandelingen; in het Academisch Ziekenhuis wordt er actie gevoerd vanwege niet uitbetaalde twk’s; ontevredenheid onder apothekers over door Cubanen uitgeschreven recepten en de reactie van SZF daarop; er wordt beslag gelegd op de rekeningen van de RGD door ex-directeur Maalti Sardjoe, en de artsen vrezen voor hun salaris; de Nationale Ziekenhuis Raad belegt een spoedvergadering en roept alle spelers in het medische veld op om in dialoog te gaan; de numerus fixus van de Medische Faculteit wordt teruggebracht van zestig naar twintig, en binnen een paar dagen weer naar zestig.

Kortom, het is chaos in gezondheidsland. Terwijl ik zo mijn gal spuw, popt het bericht binnen dat de acties bij SVZ en AZ zijn opgeschort. Een duidelijkere aanwijzing dat onze medische sector onstabiel is, had ik niet kunnen bedenken. Maar, die onstabiliteit is er al heel vaak geweest. Dat artsen of ziekenhuizen dreigen met stakingen is een jaarlijks terugkerend tafereel. Onze regering zorgt namelijk niet voor degenen die voor ons moeten zorgen. Medisch personeel schijnt, net als bus- en boothouders, te moeten staken om hun reguliere centjes te ontvangen van de overheid.

Alsof dat niet erg genoeg is, roept president Bouterse dat hij artsen wil die ervoor zorgen dat men niet ziek wordt. Zijn uitspraak impliceert dat Surinamers dat niet kunnen en dat Surinaamse artsen eerst geld vragen. Dan denk ik: welk geld? Dat geld dat u ze niet betaalt? Hij gaat verder met de beledigingen dat ze drie dorpen in een dag aandoen alleen om te zeggen dat ze er geweest zijn en niet om patiënten te behandelen, en dat hij wel vijfhonderd Cubaanse artsen had willen halen in plaats van vijftig.

Onze onderwijsministere Lilian Ferrier wil ook een duit in het zakje doen en verklaart dat Surinaamse artsen geen gevoel hebben voor hun patiënten en dat artsen geen Surinaamse studenten willen begeleiden vanwege het uitblijven van betaling. Respectloos en leugenachtig vind ik deze uitspraken. Dom is het duo niet. Desi weet heel goed waarom hij voor elke check-up naar Cuba vliegt. Niet omdat onze artsen niet goed genoeg zijn, maar omdat hij niet in handen wil vallen van degenen die hij uitgescholden heeft. En Lilian moet maar zorgen dat ze niet ziek wordt. Trouwens, daar gaan die Cubanen voor zorgen, als we Desi mogen geloven.

0

Gedeeld