Sneller tot de kern met psychiater Kamla Nannan Panday – Parbode Sneak Peek

In februari van dit jaar promoveerde Kamlawatie Nannan Panday-Jhingoeri op het proefschrift getiteld ‘Pluralisme bij de behandeling van psychiatrische problematiek in Suriname’. Kamla wil dit onderwerp bekendmaken bij een breder publiek, ook in het buitenland.

Tekst Anne Huits

In 1989 begint Kamla Nannan Panday–Jhingoeri – “ik  hou van mijn meisjesnaam”  – haar werk als eerste vrouwelijke psychiater bij het Psychiatrisch Centrum Suriname (PCS). Na een lange studie van medicijnen naar psychiatrie, van Suriname naar België, gaat ze aan het werk. Ze praat, schrijft medicijnen voor. Drie tot vier jaar later begint ze al opgebrand te raken. Bovendien merkt ze dat haar patiënten niet gelukkig zijn.

Niet tot de kern

Vanuit die onvrede gaat Kamla op zoek naar andere, nog weinig betreden, paden. Kamla: “De westerse psychiater heeft meestal wel een verklaring. Hij zegt bijvoorbeeld, jij bent depressief, omdat je man je vijftien jaar geleden heeft verlaten. De patiënt krijgt antidepressiva en cognitieve gedragstherapie. Mijn ervaring is dat het wel werkt, maar dat je niet altijd tot de kern komt. Je polijst en vernist de pijnlijke laag, maar komt niet bij de bron. Mensen kunnen op die manier overleven. Maar het kan ook zijn dat ze in hun leven telkens dezelfde verkeerde keuzes blijven maken.”

De werkwijze

Patiënten melden zich aan. Ja, Kamla heeft patiënten en geen cliënten. Het gaat immers om mensen die lijden, hulp zoeken. Tijdens de kennismaking legt Kamla uit hoe ze werkt: “Ik zeg de patiënt, vandaag maken we kennis. Ik ga je begeleiden, maar jij bent diegene die de leiding heeft over je gezondheid. Ik kom naast je staan. Samen kijken we hoe we het probleem kunnen oplossen.” Ze begint met het westerse model, met als uitgangspunt dat stoornissen in het lichaam, in de hersenen, maar ook psychische en sociale factoren ervoor kunnen zorgen dat een mens psychische problemen krijgt.

Kamla: “Als eerste vraag ik ze hun levensverhaal op te schrijven, zoals zij het zich kunnen herinneren en zoals het in hun beleving is. Ik zeg ze ook, ik neem geen dictee af, ik ga gewoon je verhaal lezen.”

Het hele artikel lees je in de oktobereditie van Parbode.

0

Gedeeld