Dossier: Politiek en media: een gedwongen huwelijk – Parbode Sneak Peek

Media kunnen niet zonder politiek, en politiek niet zonder media. Zonder elkaar stellen ze weinig voor, met elkaar kunnen ze het maar moeilijk vinden. Dit gedwongen huwelijk gaat dan ook niet over rozen. Een duidelijke grens is nodig om een toekomst te garanderen. 

Tekst Zoë Deceuninck

Begin augustus vroeg Karin Refos, communicatiedeskundige, zich op de mediabijeenkomst ‘Overheid-Media-Samenleving’ luidop af in hoeverre het de taak is van de overheid om, op weg naar de verkiezingen van mei 2020, laster op sociale en offline media een halt toe te roepen. ‘Het kan gewoon niet dat ministers worden uitgescholden. Sommige programma’s hebben niets met beschaving te maken, gelet op de wijze waarop mensen worden bespot’, zei Refos. We denken daarbij meteen aan Bakana Tori van Clifton Limburg, die het op de staatsradio SRS tot zijn handelsmerk heeft gemaakt om iedereen die de huidige regeringsvisie niet deelt voor het vuil van de straat uit te schelden, maar ook aan Facebookpagina’s zoals ‘Weg met Bouta’, waar president Desiré Bouterse met woord en beeld dagelijks belachelijk wordt gemaakt. Beide en meer media overschrijden maar al te vaak een moreelethische grens die zowel de samenleving als de politiek negatief kan beïnvloeden. Refos is daarom voorstander van een algemene ethische code voor mediawerkers en stelt voor dat het ministerie van Binnenlandse Zaken, die de verkiezingen organiseert, deze samen met de media formuleert. Ze raakt daarmee de gevoelige snaar van onafhankelijke media. Want niet alleen heeft de journalistiek al haar ethische code, onafhankelijke media mogen en zullen zich nooit door de overheid laten voorschrijven hoe ze haar werk moeten doen. Daarvoor bestaan de staatsmedia.

Lees het hele artikel in het januarinummer van Parbode

0

Gedeeld