Drieduizend verkeersslachtoffers per jaar – Parbode Sneak Peek

Wereldwijd maakt het verkeer jaarlijks evenveel slachtoffers als ziekten zoals hiv, malaria en hart- en vaatziekten. Het berooft mensen van arbeid, een gezin, toekomstplannen en in het ergste geval het leven.  Bovendien blijven de slachtoffers zitten met trauma’s. En weggebruikers voelen zich steeds onveiligermini ons verkeer.

Tekst Maikel Amarello

“Toen ik tien jaar was werd ik aangereden door een truck. Door de verwondingen die ik daarbij heb opgelopen kon ik vier jaar lang niet naar school”, zegt de inmiddels 36-jarige Nelda*. Tot de dag van vandaag heeft zij last van haar letsels die zij opliep bij dat vreselijke ongeluk. “Ik heb er een scoliose-ruggengraat en een trauma aan overgehouden. Ik voel me een mens met een beperking, omdat mijn rug niet meer is hoe het was”, zucht Nelda. Ze is een van de drieduizend verkeersslachtoffers die jaarlijks in ons land worden geregistreerd. Veel te veel, weet ook Helmut Gezius, voorzitter van het Korps Suriname Verkeervrijwilligers (KSV).
Vanaf 2015 tot en met 2018 ligt het aantal verkeersdoden in Suriname boven de vijftig. In 2015 vielen er 59 verkeersdoden, in 2016 lag het aantal op 74. Een jaar later vielen er 84 verkeersdoden en in 2018 was het aantal 76. Veel te veel voor een land dat 560.000 inwoners telt. “Suriname is een te kleine gemeenschap om zoveel verkeersongevallen te hebben. De attitude van weggebruikers is de grootste oorzaak, daarom is er meer educatie nodig over het verkeer”, steekt Gezius van wal. Via de media uit hij zijn bezorgdheid over de verkeersproblematiek in het land. Elk gunstig moment grijpt hij om te praten over het verkeer.

Respectloos gedrag

Gezius wijst erop dat het verkeer wereldwijd jaarlijks evenveel slachtoffers maakt als ziekten zoals hiv, malaria en hart- en vaatziekten. “Dat is ook het geval in Suriname”, zegt Gezius. Veel slachtoffers van verkeersongevallen belanden op de spoedeisende hulp; er ontstaat een enorme druk op de bloedvoorraad en de financiële middelen van de ziekeninstellingen.

Lees het hele artikel in het januarinummer van Parbode

0

Gedeeld