Gerda Havertong over haar stichting Wiesje – Parbode Sneak Peek

De Surinaams-Nederlandse zangeres en actrice Gerda Havertong zit op haar 73ste niet stil, maar is levendiger dan ooit als ze praat over haar stichting Wiesje. Havertong strijdt met haar stichting voor betere zorg aan demente mensen. “Mensen met dementie blijven personen. Ik wil hun de optimale zorg bieden die ze nodig hebben, kwaliteit van leven”, zegt ze.

Tekst Coen van den Braber en Inge van Breda

Stichting Wiesje zet zich al twintig jaar in voor mensen met dementie. In het dagcentrum dat Gerda Havertong heeft opgezet kunnen mensen met dementie de dag doorbrengen. “Op het dagcentrum ligt de focus op de begeleiding”, vertelt Mavis Leter, directeur van Stichting Wiesje. “We gaan een stukje wandelen en zorgen ervoor dat de mensen een zinvolle dagbesteding hebben. Zo krijgen de mantelzorgers een dag vrij.” Er wordt gezorgd voor genoeg drinken en een warme maaltijd. De mantelzorger hoeft zich daar dan aan het eind van de dag niet meer mee bezig te houden. “We doen ook spelletjes en geheugentrainingen waarbij de mensen naar vroeger kijken. Dat heet reminiscentie en zorgt ervoor dat het langetermijngeheugen langer goed blijft.” De mensen op het dagcentrum komen dagelijks van ’s morgens vroeg tot in de namiddag, maar er is ook een groep die permanent wordt opgevangen. Het woonhuis van Stichting Wiesje bestaat uit zes slaapkamers, een grote woonkamer met open keuken en een aantal badkamers. Aan de eettafel zitten een oudere mevrouw en een verzorgster. Op de bank bij de tv zitten twee heren, een van hen staart wat voor zich uit, de ander is in slaap gevallen. De overige bewoners liggen in hun kamers uit te rusten na de lunch. In het woonhuis van Stichting Wiesje worden acht mensen opgevangen die niet meer zelfstandig thuis kunnen wonen door hun dementie.

Veel geduld nodig

De strijd die Havertong voert, begon toen haar moeder Wiesje door de ziekte van Alzheimer, een vorm van dementie, geplaagd werd. “Mijn moeder was 65 jaar toen ze die nare ziekte kreeg, een ontzettend jonge leeftijd. We hebben haar laten opnemen in – wat toen – het beste verzorgingshuis van Paramaribo was. Helaas was het resultaat minder fraai. Zelf hebben we haar troosteloze kamer geschilderd en gerenoveerd, want het raam en de deur naar het balkon sloten niet. De zusters waren schatten, maar toch zat ze dikwijls urenlang op de po-stoel. Duidelijk een vorm van onjuiste aanpak. Er waren gewoonweg onvoldoende middelen en men had te weinig kennis van zaken. Mijn moeder was mijn moeder niet meer.” Volgens Mavis Leter is het geen onkunde of gebrek aan kennis, maar ligt het vooral aan onwetendheid. Wat dementie precies is en hoe je ermee om moet gaan. “Soms vinden mensen het ook gewoon moeilijk. Verplegers leren wel iets over dementie, maar in de praktijk is het toch heel anders. Soms hebben mensen de ervaring niet. En je hebt geduld nodig, want zo’n oudere kan je in tien minuten honderd keer hetzelfde vragen omdat die na een paar seconden alweer vergeet dat zij net gevraagd heeft hoe laat het is.”

Lees het hele artikel in het februarinummer van Parbode

0

Gedeeld