Post Kankantri: Schone schijn – Parbode Sneak Peek

Zo’n anderhalf jaar geleden besloot ik – als een soort carrièreswitch – mijn diensten aan te bieden aan bedrijven en organisaties met een missie. De ironie wil dat ik nu juist letterlijk veel meer in het veld ben en toekom aan wat lijkt op onderzoeksjournalistiek. Opmerkelijk is dat ik aanzienlijk meer beleidsdocumenten en onderzoeksrapporten onder ogen kreeg dan in het decennium ervoor.

Tekst Iwan Brave

Dat zet aan tot nadenken. Had ik in het verleden te weinig gegraven als journalist? Veel heeft ook te maken met weinig fiducie in de Surinaamse journalistiek en de kwaliteit ervan. Beleidsmakers durven uit brood- of positievrees geen onvertogen woord te zeggen. Nu ik niet als ‘journalist’ aanklop, maar in opdracht van een niet-polariserende organisatie, gaan ineens beleidsdeuren wijd open. Hoewel het triest blijft dat directeuren eerst willen afstemmen met de minister.

Milieu is op mijn pad gekomen. Suriname pronkt met zijn status van ‘groenste land’ en wil hiermee ‘koolstofkredieten’ verdienen via het VN REDD+-programma, dat CO₂-uitstoot als gevolg van ontbossing wil tegengaan. Ik schreef in opdracht een tweeluik erover. Als braafste jongetje van de klas maakt Suriname, zij het met vertragingen, keurig zijn huiswerk. Ik krijg digitaal allerlei rapporten toegezonden van overheidsinstituten. Eindelijk weet ik van de hoed en de rand ten aanzien van rondhoutexport, (houtkap)concessie-uitgiften en hoeveel ontbossing daadwerkelijk plaatsvindt. Over onderzoeksjournalistiek heerst het romantische beeld van onverdroten spitten in grijsgebieden en stuiten op blinde muren. Het hoeft niet zo ingewikkeld als Suriname gewoon een Wet Openbaarheid van Bestuur zou hebben.

Voor Conservation International Suriname (CI-S) verzorg ik de zevendelige serie Stand van Ons Boszaken. CI-S wil ‘gebalanceerd informeren, gebaseerd op bestaande data, als stof voor een natuurdebat in maart 2020’. In opdracht of niet; de teneur van de afleveringen is behoorlijk kritisch. Beslist geen verdienste van mij. Cijfers en feiten liegen nu eenmaal niet. Hoe oergroen de buitenkant ook is, het Surinaamse bos en milieu verkeren in groot gevaar. Grootste dreigingen zijn de kwikvervuiling en ontbossing door ‘kleinschalige goudwinning’. Jaarlijks verdwijnen tientallen tonnen kwik in de bodem en atmosfeer. Kwikgehalten in rivierbodems, vissen en mensen overtreffen ‘significant’ toegestane internationale normen. Bij het lezen krijg je spontaan huiduitslag.

Lees het hele artikel in het februarinummer van Parbode

0

Gedeeld