Surinaamse School: Vuurdoop in Arti et Amicitiae – Parbode Sneak Peek

‘Bart Krieger, toch?’. Ik kijk op en zie een vriendelijk gezicht. ‘Mijn naam is Maurice Niemel en samen met mijn broer Leon vroeg ik mij af of jullie misschien iets hieraan hebben’. Hij haalt een stapel A4’tjes uit zijn tas met per pagina een of twee werken van bekende Surinaamse kunstenaars. Ik kijk glimlachend op en zeg: ‘Precies hierom doen wij mee met dit soort bijeenkomsten. Aangenaam kennis met je te maken’.

Door Bart Krieger

Op uitnodiging van Myra Winter waren Claire van Els (junior conservator Stedelijk Museum Amsterdam) en ondergetekende (gastconservator tentoonstelling Surinaamse School (werktitel)) gevraagd deel te nemen aan een paneldiscussie over Surinaamse kunst in Sociëteit Arti et Amicitiae (Latijn voor: Kunst en vriendschap). Voor wie Arti niet kent: Arti is een vrij chique kunstenaarsvereniging gelegen aan het Amsterdamse Rokin. Arti is in 1839 opgericht met het idee de kunsten te bevorderen, de sociale en economische positie van kunstenaars te verbeteren en, niet geheel onbelangrijk, om vrienden te maken. In Suriname te vergelijken met de FVAS. Het interieur is voorzien van negentiende-eeuwse monumentale wandbetimmeringen van eikenhout en bijpassend meubilair, allemaal speciaal ontworpen door meester-architect H.P. Berlage.

Als vertegenwoordigers van de werkgroep ‘Surinaamse School’ mochten Claire en ik een tipje van de sluier oplichten van ons onderzoek naar Surinaamse kunst (1885-1985). Dit onderzoek is de basis van de tentoonstelling die op 12 september 2020 opent in het Stedelijk Museum.

De avond ging vooraf door een presentatie van Imara Limon (Conservator Amsterdam Museum) over inclusiviteit en hoe dit Amsterdamse museum nieuwe verbindingen zoekt met zijn publiek, en op nieuwe manieren de collectie aanvult met hedendaags erfgoed. Ellen de Vries nam ons mee in haar onderzoek naar kunstenaar en kunstpedagoog Nola Hatterman. Met archiefonderzoek is Ellen de Vries op een brief gestuit van Nola Hatterman waaruit blijkt dat op haar meesterstuk: ‘Man op het terras’ (Collectie Stedelijk Museum Amsterdam) niet Jimmy van der Lak is afgebeeld, zoals tot nu toe is aangenomen, maar iemand anders. Wie precies, zal Ellen op een ander, door haar gekozen moment, wereldkundig maken!

Tijdens de lezingen en zelfs tijdens de discussie kon ik het niet helpen dat mijn ogen zo nu en dan langs de wanden van de sociëteit gleden; de muren waren werkelijk bezaaid met kunst. Ik herkende de kunst van een aantal kunstenaars. Ik zag een Creton, een Struikelblok, een Pinas, een Irodikromo, een Koldewijn een Doorson, een Nahar en een Beeker; allemaal Surinaamse kunst! Dat is natuurlijk waanzinnig mooi.

Lees het hele artikel in het maartnummer van Parbode

0

Gedeeld