“Goal”, schreeuwde het andere team. Chivaro slaakte een diepe zucht en rende teleurgesteld naar de andere kant van het veld. Het was geen serieuze wedstrijd, gewoon een paar leerlingen die onderling voetbalden tijdens de snoeppauze.
Door Lisanne Waridjan
Chivaro, die 14 jaar oud was, was zeer competitief. Hij veegde het zweet van zijn gezicht met zijn onderarm. De zon verborg zich nu gelukkig achter de wolken, maar net scheen zij nog fel.
De schoolbel zou straks gaan en het spel zou dan afgelopen zijn. Hij moest nu zijn uiterste best doen om te scoren. Het was nu of nooit. De stand was gelijk, wie nu scoorde had gewonnen. Chivaro zag eindelijk een kans om de bal van zijn tegenspeler te stelen. Terwijl hij dit probeerde verloor hij zijn evenwicht. Om zijn val te breken,viel hij met uitgestrekte armen op de grond.
Hij schreeuwde het uit van de pijn, iets was niet goed met zijn linkerarm. Ondertussen hoorde hij op de achtergrond ‘goal’ schreeuwen. Het andere team had gescoord en het was niemand opgevallen dat hij geblesseerd was. Chivaro ging zitten, nu hadden zijn vrienden wel door dat er iets mis was en kwamen ze naar hem toe om te checken of hij oké was. Toen luidde de schoolbel.
Zijn teamgenoten hielpen hem op. “Moet ik je moeder bellen?”, vroeg een leerkracht. Chivaro gaf aan dat dat niet hoefde, omdat hij haar al zag wachten in haar auto, zoals altijd op tijd. Hij nam afscheid van zijn vrienden, pakte zijn tas met zijn rechterhand en liep naar de auto. In de auto zette hij zijn tas naast de boodschappen van zijn moeder. Hij vertelde haar dat zijn arm erg pijn deed, maar dat hij niet wist of het gebroken was. Ze besloot om hem direct naar hun huisarts te brengen. Die verwees hen door naar het ziekenhuis om een röntgenfoto van zijn arm te laten maken. De foto liet zien dat zijn arm gebroken was en in gips moest.
Uren later waren ze eindelijk thuis. Ze zetten de boodschappen in de kast en koelkast weg. “Hoe moet ik baden met het gips, mama? Het mag toch niet nat worden?”, vroeg Chivaro. Ze keek hem even nadenkend aan en pakte een plastic zak. Deze deed zij om het gips en bond die stevig vast. “Je oom had in zijn kinderjaren ook zijn arm gebroken. Hij moest ook zo baden”, zei ze glimlachend.
Na het douchen voelde Chivaro zich droevig. Het was vermoeiend om zijn kleren aan en uit te trekken. Hij vroeg zich af of het de komende weken net zo zwaar zou zijn. “Mama, hoe moet ik nu sporten?”, vroeg hij. “Voorlopig alleen denksport. Je kan nooit te voorzichtig zijn. Gelukkig is je linker- en niet je rechterarm gebroken, schat. Weet je wat, vandaag mag jij kiezen wat we eten”, antwoordde ze. Er verscheen een lach op zijn gezicht. “Dan wil ik patat met nuggets.”
Zijn moeder keek in de vriezer. “Er is alleen diepvriespatat, we hebben geen nuggets meer.” Chivaro slaakte een zucht. “Maak je geen zorgen”, zei ze. “We kunnen onze eigen nuggets maken. Ik had vandaag kipfilet gekocht en ik denk dat we nog paneermeel hebben. Ik ga me even opfrissen, dan kook ik.”
Ze sneed de kipfilet in stukken en zette alles klaar voor de nuggets. Terwijl ze de patat bakte, dipte Chivaro met zijn goede hand de kipfilet in ei en vervolgens in paneermeel. “Wanneer komt papa thuis?”, vroeg hij. “Vandaag moet je vader weer overwerken. Hij belde me net van het werk toen je ging baden.
Lees het hele artikel (en recept) in het septembernummer van Parbode
Nu populair
