Ik luister naar het gezoem en getjirp van krekels. In Suriname komen de siksiyuru’s rond zes uur bij zonsondergang tot leven. Hier op Corfu maken de krekels zich niet druk hoe laat het is. De hele dag maken ze hun geluid.
Tekst Mariam Lo Fo Wong
“Met een limoncello hoor je ze niet meer”, zegt onze taximan lachend terwijl hij soepel de auto de berg opstuurt. Bij iedere bocht op de onverlichte weg toetert hij even, we voelen ons op Brownsberg.
Dit jaar kunnen we door de situatie niet op familiebezoek naar Suriname. Maar Corfu, met zijn tropische vertragende warmte, witgekalkte muren met wolken bougainvilles en de zon die brandt op onze huid, neemt ons mee naar onze roots.
“We all look like Zorro!”, zegt onze taximan met glimmende ogen over de verplichte mondkapjes in de taxi. We noemen hem plagend: ‘Believe me!’. We hebben de gezellige Surinaamse gewoonte om mensen die we leuk vinden een bijnaam te geven. En deze man begint iedere tori met: Believe me! De plaatselijke bevolking is blij om ons te zien. Wanneer we ze zien. Want de idyllische dorpen die we wandelend bezoeken zijn zoals mijn zoon zegt: spooky.
Lees het hele artikel in het oktobernummer van Parbode
Nu populair
