Wat een herrie! Mag het zachter? – Parbode Sneak Peek

Je zult er maar last van hebben. Oorverdovend geluid. Niet voor even, maar soms uren, dagen achter elkaar. De een haalt zijn schouders op, de ander vreet zijn nieren erbij op. Buren spannen rechtszaken aan of besluiten zelfs te verhuizen. Wereldwijd kan geluidshinder voor ongekende last zorgen. Ook in Suriname is dat niet anders.

Tekst Shaylisa Hope en Arjen Stikvoort

Rienoe Toefanie behoort tot de burgers die zich mateloos ergeren aan geluidshinder. Ze woont naast een huis dat verbouwd wordt. “Als ik ’s middags even tot rust wil komen, kan dat niet. De hele dag is er bij de buren een oorverdovend lawaai van bouwwerkzaamheden: boren, zagen, etcetera. Niemand houdt rekening”, roept ze terwijl ze geluid dat van naast komt probeert te overstemmen.

De bouwvakkers gaan onverstoord door met hun werk. Ze schijnen sowieso geen rekening te houden met de gevolgen van gehoorschade voor zichzelf. Ralph Akrum, kno-specialist van het Sint Vincentiusziekenhuis, waarschuwt dat de meest voorkomende gehoorschade werkgerelateerd is. “Mensen passen onvoldoende beschermende maatregelen toe zoals het gebruiken van gehoorbescherming tijdens het brushcutten of het zagen met een cirkelzaag.” Daarnaast, zegt Akrum, groeit de opkomende generatie op met geavanceerde digitale apparatuur met earpieces die de gehoorgang helemaal afsluiten. De geluidsgolven kunnen niet naar buiten. Daarmee wordt de grens van 80 decibel voor acht uur per dag die is toegestaan om geen gehoorschade op te lopen, al snel overschreden. “Gehoorschade is niet te herstellen. Weg is weg. De trilhaartjes zijn onderdeel van het zenuwweefsel in het slakkenhuis. Als die kapot zijn, groeien ze niet meer aan.”

Piep in het oor

Een piep in de oren die jongeren vaak ervaren na een avondje disco, is de volgende dag lichtjes weg. “Je kunt stellen dat het gehoor dan lichtjes is hersteld.” Maar als je dat vaker achter elkaar krijgt, treedt schade op lange termijn op en die is onherstelbaar.

Oorsuizen is vaak ondefinieerbaar, vindt Akrum. “In onze omgeving is er altijd geluid. Pas als de atomen stilliggen, is er géén geluid. Dus om ons heen is er altijd geluid. Bij oorsuizen weten we niet of het een geluid uit de omgeving is of een geluid dat door het lichaam ingebeeld wordt.” Hij illustreert het met een afgezette teen. De hersenen krijgen geen input meer van die geamputeerde teen en gaan, omdat ze gewend zijn die signalen te ontvangen, dan zelf een gevoel verzinnen. Akrum legt uit dat er ook een link is tussen oorsuizen en gehoorverslechtering. “Dat is een natuurlijk verouderingsproces. Want door ouderdom wordt het gehoor nu eenmaal minder, net als andere organen. De hersenen gaan dat beschadigde deel invullen. Dat kan leiden tot een oorsuis.”

Concluderend stelt Akrum dat men gehoorbeschermende maatregelen vaak als vervelend ervaart. “Het genot van iets beleven, zoals harde muziek luisteren, is op één moment. Men denkt (liever) niet na over hoe het zal zijn in de toekomst als men dit keer op keer doet. Het is puur rationeel denken: je gehoor sparen om ook op de lange termijn beter te kunnen blijven horen.”

Verloren studieminuten

Ook Rinaldo Pinas uit Charlesburg is niet te spreken over de geluidsoverlast in zijn buurt. “Ik woon in een relatief rustige buurt, maar die brommers die tot laat in de avond voorbij scheuren met hun knetterende knalpijpgeluid, daar kan ik maar niet aan wennen”, zegt hij.

Lees het hele artikel in de januari-editie van de Parbode, nu ook digitaal verkrijgbaar

0

Gedeeld