Na de ontvoering van Afrikanen naar Suriname pakte de koloniale bezetter hier alles wat eigen was aan het Afrikaan-zijn af van de zwarten die ingezet werden als dwangarbeider. Eeuwen later wordt er ook vanuit Volksgezondheid de aanval ingezet op de traditionele geneeskunde van het Afro-Surinaamse volksdeel.
Tekst Irwin Wist
Hoewel het nog steeds schokgolven in de samenleving veroorzaakt, is het verbieden van Afrikaanse cultuuruitingen niet vreemd in Suriname. In tegenstelling tot groepen die later aankwamen, mochten de Afrikanen hun religie, cultuur, zelfs hun naam, niet behouden. Zelfs anno 2021 worden Afro-Surinamers geconfronteerd met een nieuwe toestemmingsverplichting voor het belijden van hun religie, de winti, in kampu’s in het district Para, 147 jaar na invoering van het wettelijk ‘verbod op afgoderij’ en een halve eeuw nadat toenmalig Justitieminister Jnan Adhin dit winti-verbod ophief.
Bloedzuigers
Ieder land heeft zijn eigen geneeskundige tradities. India bijvoorbeeld heeft er zes erkende, waaronder de ayurveda. De Traditionele Chinese Geneeskunst (TCM) omvat veel meer dan alleen haar kruidenleer, Indonesië kent meer geneeskundige systemen dan alleen het maken van jamu.
Etnobotanicus Angela Grant stoort zich aan de term ‘onkruid’: wat haar betreft zijn dat ‘kruiden die van belang zijn voor de gezondheid van de mens’, betoogde zij in de aprileditie van Parbode. Planten en kruiden werden al in de prehistorie gebruikt als medicijn, eventueel werd de hulp ingeroepen van overleden voorouders en bovennatuurlijke wezens of werd gekeken naar de stand van de sterren. Een middeleeuws aandoende behandelmethode als de hirudotherapie (waarbij een bloedzuiger, een soort worm, bloed uit het lichaam van de zieke zuigt) is nog steeds mogelijk in keurige klinieken over de hele wereld.
Terwijl in de 18e eeuw in Nederland een hersentumor nog werd toegeschreven aan boze geesten, waren standaardwerken voor de geneeskunde, geschreven door islamitische geleerden, die vandaag nog steeds door artsen als leidraad worden gebruikt, toen al vele eeuwen oud.
Waar in bijvoorbeeld Europa de geneeskunst vooral lijkt te steunen op samenwerking met de chemische industrie, ligt elders de nadruk nog steeds op de coöperatie met de natuur, uitgaande van de gedachte dat ook de mens daar deel van is.
Beroemde voorbeelden zijn de eerdergenoemde TCM en ayurveda. De Indiase premier Narendra Modi zei in 2017 dat hij grote mogelijkheden voor ayurveda in Suriname ziet. Dat leidde in 2020 tot de ondertekening van een intentieverklaring waarin werd afgesproken dat Suriname en India zouden gaan samenwerken bij het ontwikkelen van alternatieve geneeswijzen. De Indiase ambassadeur Mahender Singh Kanyal merkte bij die gelegenheid op dat Suriname ‘met zijn verschillende bevolkingsgroepen die elk een eigen vorm van traditionele geneeswijze hebben, een medicinale schatkist is’. Bijna de hele wereld lijkt het belang van traditionele geneeswijzen en natuurgeneeskunde te onderschrijven. Hoe zit dat bij ons?
Concurrentie voor vaccins?
Naarmate de COVID-19-pandemie zich ontwikkelde, stortten internationaal steeds meer bedrijven zich op het produceren van een vaccin. Veel landen zagen – en zien – zo’n vaccin als een noodzakelijke voorwaarde om te komen tot wat in de COVID-19-jargon was gaan heten: het ‘nieuwe normaal’. Daar, zeggen de deskundigen, is een vaccin voor nodig, zodat mensen niet meer bang hoeven te zijn om besmet te worden. Diverse natuurgeneeskundigen verbazen zich hierover. Om niet ziek te worden na besmetting hoeft slechts het immuunsysteem van het lichaam versterkt te worden, redeneren zij.
Lees verder in de juli-editie van Parbode. Nu ook een digitaal abonnement mogelijk
Nu populair
