Opinie: Elite-mensen en de Redder des Vaderland – Parbode Sneak Peek

Astrid Roemer is groot fan van Desi Bouterse. Voor haar is hij ‘De Redder des Vaderlands’. Een alleskunner die Suriname heeft behoed voor het kwaad. Dat schrijft ze op haar Facebookpagina. Niemand die haar vraagt of ze weet welke ravage meneer Bouterse in de jaren 80 als bevelhebber en voorzitter van de Nationale Militaire Raad heeft aangericht.

Tekst Natascha Adama

Niemand die vraagt of ze weet dat meneer Bouterse veel meer op zijn kerfstok heeft dan de 8-decembermoorden. Dat hij tot twee keer toe het land tot de bedelstaf heeft gebracht? Dat hij overal schulden heeft achtergelaten, en dat er door zijn toedoen meer dan duizend mensen zijn gestorven? Dat het aantal vluchtelingen en ontheemden tijdens het ‘bewind’ van Bouterse epische proporties aannam? Soit! Soit! En Soit!

Mevrouw Roemer zegt dat de slachtoffers van 8 december tot de elite behoorden. Over elite gesproken: terwijl Suriname in brand stond, lag mevrouw rustig in haar bedje te snurken. Ze heeft geen oorlogstrauma opgelopen. Zij heeft in alle rust en veiligheid kunnen werken aan haar schrijverschap. Prijzen gewonnen. Het zij haar van harte gegund. Maar iemand moet haar vertellen dat, terwijl zij zo rustig leefde in Den Haag, er mensen waren in Suriname, die hosselden voor een stukje brood. Die uren in de rij stonden voor een kwart liter melk. En dat ook dat te wijten is aan Desi Bouterse en zijn kompanen.

Dat idee dat ‘elite-mensen’ lastig doen en Bouterse vals beschuldigen van moord moet echt de wereld uit. En dat kan alleen als mensen op grat’hari manier vertellen hoe de dingen werkelijk in elkaar zitten. Van doden zul je niets meer horen. Van de slachtoffers die het kunnen navertellen, des te meer. Ik ben er een die het kan navertellen. Neen, ik was geen ‘elite’. Ik was gewoon een jonge meid die tegen elke vorm van terreur en onderdrukking was. Een jonge meid die meer wilde dan leven met een avondklok. Die andere muziek wilde horen dan marsmuziek of Peter Tosh.

Uitzichtloze situatie
Ik kon na het behalen van mijn AMS-diploma niet verder studeren. Werk zoeken dan maar. Maar waar? Want zonder connecties kun je niet eens als straatveger aan de slag. Ik kan glazen ophalen in discotheek Cartouche. En soms helpen met de kassa. Dan komt er een opening bij de SRS voor het presenteren van een tienerprogramma.

Met beide handen grijp ik deze kans. Dat de SRS de spreekbuis is van de regering en de militairen? En dat ze daar geen tegengeluiden en kritiek accepteren? Ik moet eten. Ik moet leven.

Lees verder in het oktobernummer van de  Parbode, ook online verkrijgbaar

0

Gedeeld