Het dondert in de gezondheidszorg. Door een groeiend tekort aan middelen en mensen staan verpleegkundigen en artsen onder hoge druk. Een nieuw dieptepunt is de staking van het zorgpersoneel in het Academisch Ziekenhuis Paramaribo begin september. Tal van patiënten worden niet geholpen. Hoe kan de zorgsector genezen? We vragen het aan minister Amar Ramadhin van Volksgezondheid en dr. Marc Sprenger, de bezieler van het Nationaal Herstelplan Zorg.
Tekst Goele Vandenberghe
‘Het AZP is tot een opnamestop genoodzaakt’, wordt bericht. Parbode is erbij op vrijdag 2 september wanneer de directie van ons enige academische ziekenhuis een zwaar besluit neemt. Omdat de personeelsbond ABPLAZ in beraad blijft – de stap voor het échte staken, in vakbondstermen – kan adequate zorg niet gegarandeerd worden. Spoedzorg wordt wel nog verleend, maar patiënten die kunnen wachten, worden naar huisartsen en andere ziekenhuizen verwezen. Onder ontdane blikken loopt de polikliniek langzaam leeg.
De bond houdt het been stijf over afspraken die het ministerie van Volksgezondheid niet is nagekomen, onder meer rond nieuwe loonreeksen, vaste aanstellingen en meer gebruiksartikelen voor het personeel. “We hebben te weinig handschoenen, vloeistoffen en medicijnen”, zucht een groep verpleegkundigen in diverse uniformen. Hier, voor het bureau van de vakbond, komen de verschillende afdelingen bij elkaar, eensgezind over alvast één zaak: de werkomstandigheden beletten hen om de kwalitatieve zorg te bieden die bij een academisch ziekenhuis hoort.
‘In Suriname kunnen blijven’
Op verzoek van vakbondsvoorzitter Lloyd Pool noemen we geen namen van stakende personeelsleden. Zelf gelooft hij niet in ‘goed’ betaald worden, verklaart hij. “Als we een redelijk leven kunnen leiden, zijn we tevreden. Huur kunnen betalen, kinderopvang, misschien eens op vakantie gaan, ook als de prijzen blijven stijgen. Dan is het niet noodzakelijk om naar het buitenland te verhuizen.” De braindrain, het wegtrekken van opgeleid personeel naar Nederland, Curaçao en andere landen die hogere lonen bieden, speelt een grote rol in het personeelstekort.
“Wij blijven in Suriname, maar krijgen toch weinig waardering. Niet alleen van de regering”, vertellen andere zorgverleners die het werk hebben neergelegd na eerst het broodnodige te hebben gedaan. “We doen ons best binnen de omstandigheden, maar verschillende patiënten schelden ons uit omdat we hen te traag helpen.”
Lees dit artikel verder in het novembernummer van Parbode, nu in de winkel
In dit nummer ook het Parbode WK-boekje met onder meer het WK-wedstrijdschema en WK-weetjes.
Wilt u informatie over het afsluiten van een (digitaal) abonnement?
Klik op www.parbode.com/abonneren
Nu populair
