Julio Bhikharie, CEO De Molen: ‘Ik heb meer blom dan bloed in mijn lichaam’ – Parbode Sneak Peek

Er heerst een dreigende meelschaarste als we Julio Bhikharie, directeur van De Molen en veevoerfabriek Vesu, spreken. Het bedrijf met zijn enorme silo’s ligt pal aan de Surinamerivier. Hoe strategischer kun je het hebben? “Daarom gaan we ook de Main Foodport van Suriname bouwen. Want de visbedrijven en vleesverwerkingsbedrijven zijn onze buren. Alles aan ruim 300 meter kade. Wat wil je nog meer?” De 37-jarige CEO leidt ons over het immense terrein, dat zeer ordentelijk verdeeld is over de twee bedrijven die eigenlijk onder één dak vallen. De geschiedenis en de toekomst van deze ondernemer in hart en nieren passeren in vogelvlucht de revue.

Door Arjen Stikvoort

Het is klokslag één uur als het interview begint. Een half uurtje later dan gepland want er was een spoedvergadering tussen gekomen. Bhikharie laat zich niet snel gek maken door de economische crisis van het land en de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Hij kent het klappen van de zweep. De ondernemer groeide op binnen het moederbedrijf. Hij leerde het vak grotendeels van zijn opa, Soekhoe Bhikharie, en zijn vader, Roy Bhikharie. Het bedrijf De Molen was in de jaren zestig van de vorige eeuw van de Kerstengroep, die 40 procent van de aandelen bezat, legt Bhikharie uit. De overige 60 procent van de aandelen werd door opa Bhikharie aangeschaft. Daar hij al grootimporteur van meel was, werd hij door de Kerstengroep gevraagd of hij ook tarwe kon importeren. Na de officiële oprichting van De Molen onder het bewind van Bhikharie in juni 1965, arriveerde in 1966 de eerste boot vanuit de Verenigde Staten vol met tarwe voor de Surinaamse markt. Van de jaren zestig tot tachtig stond opa Soekhoe samen met directeur Jaap Mast aan het roer. “Ze zijn flink gaan uitbreiden en startten toen ook het veevoerbedrijf Vesu op.”

De Molen en Vesu doorstonden verschillende crises: de revolutieperiode (jaren 80) waarbij er importbeperkingen werden opgelegd en eind jaren 90 toen Suriname ook gebukt ging onder de wereldcrisis. “Dat was een zware tijd, omdat alle prijzen inclusief die van meel werden vastgesteld door de overheid. Bovendien was er een slechte communicatie met de overheid, waardoor we moeilijk konden groeien. Vanaf 1999 tot en met 2007 hebben we een belangrijk marktaandeel verloren, omdat de overheid de importen ging faciliteren.”

Lees dit artikel in het decembernummer van Parbode, met WK-boekje, nu in de winkel

Wilt u informatie over het afsluiten van een (digitaal) abonnement?

Klik op www.parbode.com/abonneren

0

Gedeeld