‘Aan Mariënburg heb ik mijn mooiste herinneringen’

Toekijan Soekardi (80) hobbelt enthousiast over de dunne houten planken die leiden naar de plek waar ooit de suikerfabriek van Mariënburg stond. De grond is drassig en de regen miezert naar beneden. Het kost enige moeite om de opmerkelijk fitte tachtigjarige bij te houden. Soekardi wijst naar een tekening in zijn schrift, waarin te zien is hoe het gebouw er vroeger uitzag.

Vlak voordat we bij de restanten van een immense machine aankomen, stopt hij. Een brede glimlach verschijnt op zijn gezicht. “Aan deze plek heb ik mijn mooiste herinneringen. We staan nu in de fabriek waar we elke zaterdagavond een movie night hadden. Op zaterdag na werktijd schoven we alle suiker aan de kant, brachten we een matras of karton mee om op te zitten en keken we naar een film. Voornamelijk westerns met Roy Rogers of John Wayne; de enige ontspanning van de week.”

Soekardi is geboren en getogen op Mariënburg en kent iedere centimeter op zijn duimpje. Hij groeide op als enig kind. Zijn ouders kwamen vanuit Batavia als contractarbeiders naar Mariënburg. “In die tijd was het leven mooi op Mariënburg. Onze kampongs werden netjes onderhouden, we hadden een winkel, bakkerij en zelfs een school. Ik liep iedere dag blootsvoets naar school en ging later naar de stad om de ulo en de technische vakschool te doen.”

In 1954 kwam hij terug naar Mariënburg om te werken. “We hadden wel te maken met rangen. Ik moest mijn plek verdienen. Eerst als loopjongen en langzaam groeide ik door tot lasser en elektrisch vakman. Ik heb heel wat taken gehad in de veertig jaar dat ik hier werkte”, lacht hij. Soekardi ging in 1994 met pensioen. Vier jaar later sloot de fabriek. Hij keek met pijn in zijn hart toe hoe de fabriek de afgrond naderde.

Lees meer over Soekardi’s herinneringen aan Mariënburg, in de aprileditie van Parbode

0

Gedeeld