Advocaten van het bos – Els van Lavieren – Parbode Sneak Peek

“Ik heb veel van de wereld gezien, maar toen ik in Suriname kwam, was ik toch wel zwaar onder de indruk van de ongereptheid van het bos.” Els van Lavieren woonde in Marokko toen zij drie jaar geleden op vakantie in Suriname kwam. Eenmaal in ons land wilde ze niet meer weg. Ze zocht contact met plaatselijke natuurorganisaties en vond een baan bij Conservation International (CI). Sindsdien woont en werkt ze in Paramaribo. Haar boodschap voor Suriname: “Doe het in godsnaam beter dan al die andere landen die hun bossen hebben vernietigd. Als het in andere landen verdwenen is, komen ze het hier halen en dan moet je een sterke economie en regering hebben om dat tegen te houden.”

Els komt uit een reislustige familie. Als kind woonde ze in Kameroen en Indonesië, haar vader werkte in natuurbehoud over de hele wereld. Ze studeerde ‘primate conservation’ in Oxford, een studie over het behoud van apen en aapachtigen. Vervolgens werkte ze in Nederland bij Stichting Aap. “Ik was daar hoofd van de dierenverzorging; er worden verwaarloosde apen opgevangen.” Els probeert kort en bondig uit te leggen hoe ze in Suriname is terechtgekomen. Maar als ze terugdenkt aan haar tijd in Nederland, dan is daar eerst een ander verhaal dat aandacht verdient. “Ik werkte dus bij Stichting Aap en op een gegeven moment kwamen er vanuit de illegale huisdierenhandel elke dag baby-berberaapjes uit Marokko binnen. We raakten bomvol en ik dacht: ‘Wat zit ik hier eigenlijk te doen?’. Die prachtige aapjes, zo jong nog, werden massaal uit de bergen van Marokko geplukt om de rest van hun leven in een kooi te zitten. Ik kon het niet aanzien. Dus heb ik mijn baan opgezegd, beëindigde (na acht en een half jaar) mijn relatie, heb mijn huis verkocht, mijn auto volgeladen en ben naar Marokko gereden.” Na een korte stilte schiet ze in een harde lach, alsof ze zelf nog steeds niet helemaal begrijpt hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen. De jaren daarna waren ook niet makkelijk, maar na een tijd hard werken, lukte het om de illegale handel in berberapen af te remmen. In 2010 won ze de ‘Future for Nature’-award en eindelijk had ze tijd om eens op vakantie te gaan. En dan komt Suriname in beeld. Met haar ouders ging ze hier op vakantie en tussen het groen van de Raleighvallen zei ze: ‘Laat me hier maar achter, ik wil hier nooit meer weg’.

Lees het hele artikel in het januarinummer van Parbode

Wat die aantrekkingskracht van het woud is, laat zich moeilijk uitleggen, maar Els doet een poging.

“Hoe alles op elkaar is afgestemd, neem bijvoorbeeld een vrucht die zo’n harde schil heeft, dat hij maar door twee diersoorten kan worden opengebeten. Die twee soorten zijn verantwoordelijk voor de zaadverspreiding van die boom. Als je dat weet, is dat waanzinnig cool. Maar ook gewoon de rivieren en de brulapen en de ara’s die overvliegen.” Ze is zich ervan bewust dat niet iedereen haar passie deelt, omdat het inhet bos ook gevaarlijk is. “Er zijn mensen in de stad die niet naar het bos willen, omdat ze bang zijn, en je móet ook oppassen, het Amazonewoud is best vijandig. Er zijn piranha’s, sidderalen en bijvoorbeeld bushmasters (dodelijke slangen). Het is nasty, alles is stekelig en giftig, maar dat zijn overlevingsstrategieën van al wat er leeft. Hoe dat in elkaar grijpt is fascinerend, maar die complexiteit maakt het ook kwetsbaar.”

Lees het hele artikel in het januarinummer van Parbode

0

Gedeeld