Frits van Troon
“Ik ben een bosneger,” zegt Frits, “dieren, bomen, de bodem en water zijn belangrijk.”
Lang geleden was Frits bulldozeroperator, hij werkte in de houtkap. “Ik ruïneerde alle planten en bomen. Ik kende alleen de bomen die we gebruikten voor bouwhout, de kleine plantjes kende ik niet. En nu heb ik spijt dat ik zoveel planten heb doodgemaakt.”
Kennis over is liefde voor
Frits heeft veel van de wereld gezien, is in zeventien landen geweest en heeft gezien hoe het er op andere plekken aan toegaat. De verschillen met Suriname zijn hem duidelijk en hij ziet veel dingen die zouden moeten gebeuren, maar niet gebeuren. Bijvoorbeeld hoe de Surinaamse kinderen opgroeien. “Wij groeien op zonder een doel, pas als we groter zijn gaan we nadenken.” Zo is Frits bewust geworden van de natuur en hoe we daarmee omgaan toen hij in dienst kwam bij SBB, Dienst ‘s Lands Bosbeheer. Daar ontmoette hij een botanische specialist uit Colombia. Deze meneer wilde een bomenboek schrijven en Frits werd zijn assistent. “Toen leerde ik pas over de bomen, nu weet ik hoe ik naar de bladeren kan kijken en bij welke familie een boom hoort.”
Frits vindt het belangrijk dat kinderen al jong leren over de natuur. Want door erover te leren, ga je er ook van houden. Frits: “Als ik nu mensen planten kapot zie maken, dan doet dat me pijn. We moeten onze kinderen leren dat de planten belangrijk zijn en dat we de natuur moeten opbouwen. Want de natuur heeft geen vriend, alleen maar vijanden. Als je een huis wil bouwen, dan moet je bomen speciaal voor je huis doodmaken. Wij als mensen maken gebruik van de natuur, dus we moeten ook ervoor zorgen.”
Frits heeft zelf pas op late leeftijd over de natuur geleerd, maar kinderen van nu kunnen wel eerder erover leren. Daarom heeft hij op Tonka-eiland in het Brokopondomeer een educatiecentrum opgericht. Leerkrachten met schoolkinderen kunnen komen om te leren over de natuur. Het eiland kent verschillende soorten bos, er zijn aapjes, vlinders, bloemen, kikkers en nog veel meer. Maar Frits is een beetje teleurgesteld dat er de laatste tijd niet meer zoveel schoolkinderen komen. Hij denkt dat dit komt omdat het stuwmeer nu bekendstaat om de goudpontons die er drijven. “Er is kwik in het water, dus de scholen komen daar niet meer zo graag.”
Lees het hele artikel in het juninummer van Parbode.
Nu populair
