Pim de la Parra is paradoxaal. Hij is nergens voor
en nergens tegen. Eenvoudige parralogica
Alleenheid
Bestelieve lezer en lezeres, een van mijn jeugdvrienden nodigde me vorig jaar uit om zijn vijftigjarig huwelijksfeest bij te wonen. Jammer genoeg kon ik niet van de partij zijn, want hij woont al tientallen jaren in Auckland, Nieuw-Zeeland, en een vliegretour was voor mijn kleine beurs onbetaalbaar. Ik meende eerst begrepen te hebben dat hij bij de uitnodiging ook mijn reis zou bekostigen, want hij is een hele rijke kerel die graag vertelt hoeveel geld hij per jaar als neurochirurg weet binnen te halen. Ook gaat hij er prat op hoogleraar te zijn aan de universiteit en tot een van de vierhonderd rijkste inwoners van Nieuw-Zeeland te behoren. Dus het viel me vies tegen toen aan het licht kwam dat hij van mij verwachtte de dure vliegreis zelf te financieren… Enkele weken na deze feestelijke gebeurtenis ontving ik een mailbrief van hem en zijn trouwe echtgenote Bonnie, met het sensationele nieuws dat ze na rijp beraad hadden besloten om van elkaar te scheiden en ieder hun eigen weg te gaan. En zoals ik daarna kon opmaken uit een bericht van hun oudste dochter – die een goede vriendin is van mijn oudste dochter – was haar vader Hugo reeds naar Brazilië vertrokken, en bleek hij op zijn oude dag hopeloos verliefd te zijn geraakt op een veel jongere Braziliaanse zakenvrouw, die hij op de golfbaan in Auckland had ontmoet. De dochter nam aan dat ik haar vader spoedig zou weerzien, omdat hij van plan was met zijn nieuwe geliefde op vakantie naar Suriname te gaan om haar te laten kennismaken met het land waar hij was geboren en waar hij zijn jeugd had beleefd. Zulke krasse verhalen hoor je niet elke dag en met een paar oude mati’s van Hugo verheugde ik me al op zijn komst, totdat ik een paar weken geleden op een avond door hem werd gebeld vanuit Fortaleza, met het nieuws dat hij onderweg was naar Suriname en me alvast uitnodigde voor een diner in een door mij te kiezen restaurant. We hadden elkaar dertig jaar geleden voor het laatst ontmoet en het was even wennen om in hem de boezemvriend van meer dan een halve eeuw geleden te herkennen. Er was ook een ongemakkelijkheid in het spel omdat hij erop had gestaan dat ik een vriendin mee zou nemen, terwijl aan het licht kwam dat hij alleen was, omdat zijn zo veelbelovende affaire met de Braziliaanse, genaamd Esmeralda, een andere wending had genomen dan hij had voorzien… Gelukkig was de vriendin die ik had meegevraagd een beeldschone psychologe, zodat professor Hugo die avond echt niet te klagen had en ik in de gelegenheid was om zijn persoonlijke verhaal te mogen aanhoren. Het kwam er op neer dat zijn jarenlange huwelijk met Lady Bonnie een farce was geweest, een grote leugen. Zolang hij maar niet echt verliefd werd op een andere vrouw, kon het Bonnie niet schelen wat hij uitspookte; ze hadden toch al geen seks meer met elkaar vanaf de geboorte van hun derde kind. Esmeralda had zijn leven overhoop gehaald, doordat ze authentiek was in alles wat ze deed en de eerste vrouw was die van hem hield zonder iets van hem nodig te hebben. Hij werd er gek van te moeten ontdekken dat zij niet eens zijn aandacht nodig had, niet zijn aanbidding, niet zijn geld, zelfs niet zijn seks… Lievebeste lezeres en lezer, ondertussen is Hugo teruggekeerd naar Auckland, waar hij met Bonnie opnieuw wil beginnen, omdat hij door zijn intense vriendschap met Esmeralda heeft geleerd dat er in elke relatie tussen vrouw en man, en tussen mensen onderling, niets is dat waarachtiger is dan alleenheid. De fundamentele alleenheid die aan ieder mens vanaf onze geboorte is gegeven, als een geschenk van het leven zelf. Dank voor je aandacht en wees gezegend.
Nu populair
